Προσπαθώ να καταλάβω γιατί «λύσσαξαν» όλοι με το -περιβόητο πλέον- φιλί του Rakitic και του Carrico στον χθεσινό τελικό του Europa League.
Εντάξει, δεν είναι και το πιο σύνηθες να βλέπεις δύο ποδοσφαιριστές να πανηγυρίζουν φιλώντας ο ένας τον άλλο στο στόμα (και με πάθος μάλιστα!), ωστόσο, το ίδιο (α)σύνηθες είναι να δεις δύο άνδρες να φιλιούνται στον δρόμο, στο λεωφορείο, στο metro, στο σινεμά…
Το ότι κάτι δεν είναι σύνηθες, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κιόλας… Δεν ξέρω -και δεν μ’ ενδιαφέρει κιόλας- αν ο Κροάτης και ο Πορτογάλος είναι ζευγάρι. Δεν με νοιάζει καν αν οι δυο τους είναι gay…
Εμένα προσωπικά, ως Jose Cordellas, δεν μου καίγεται καρφάκι για το τι κάνει στο κρεβάτι του ο κάθε Rakitic… Αν θέλετε να τον κρίνω ως ποδοσφαιριστή, να το κάνω πολύ ευχαρίστως! Ο Κροάτης είναι από τους πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που υπάρχουν αυτή την εποχή στα ευρωπαϊκά γήπεδα και πραγματικά τόσο το μυαλό του, όσο και το πόδι του, «κόβουν» επικίνδυνα!..
Αυτές οι «δηθενιές», για να επανέλθω, που όλοι σοκάρονται, όλοι αηδιάζουν, που δεν ξέρουν τι να… πουν στα μικρά παιδιά τους που θα τους ρωτήσουν μόλις δουν το περιστατικό στην τηλεόραση, εμένα μου… γυρίζουν τα άντερα!
Όχι, δεν είμαι υπέρ των gay, αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι είμαι και κατά τους… Πρέπει, δηλαδή, να τους… εξαφανίσουμε από προσώπου Γης επειδή εμείς πχ δεν είμαστε gay; Όπως πρέπει να… εξαφανίσουμε τους καπνιστές, επειδή εμείς δεν καπνίζουμε; Αν είναι δυνατόν…
Αυτό που πρέπει όλοι μας να μάθουμε, πρώτα στους εαυτούς μας και μετά στα παιδιά μας (που θα μας ρωτήσουν και γι’ αυτό, όπως και για χιλιάδες άλλα πράγματα, στα οποία πιθανότατα θ’ απαντήσουμε βιαστικά ελαφρά τη καρδιά…) είναι να ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ!
Αυτή είναι η λέξη «κλειδί» για όλα όσα αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη σ’ αυτόν τον πλανήτη. ΣΕΒΑΣΜΟΣ στον εαυτό μας (αυτοσεβασμός λέγεται και οι περισσότεροι τον αγνοούμε), σεβασμός στον συνάνθρωπό μας, σεβασμός στο περιβάλλον, σεβασμός στην διαφορετικότητα, σεβασμός στην ελευθερία και στα δικαιώματα του πλησίον μας…
Ένας πολύ… ελκυστικός τελικός!
ΤΕΤΟΙΟΥΣ ποδοσφαιριστές θέλω στην Ελλάδα!
Πού να πας, βρε γατάκι Rybolovlev, με τον «ταβερνιάρη»!
Δεν είναι πολλά, ούτε δύσκολα… Κι όμως, ταυτόχρονα είναι τόσο πολλά και τόσο δύσκολα για όλους εμάς που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα πράγματα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, από το πρίσμα που εμάς μας συμφέρει έχοντας πάντοτε τον εαυτό μας ως σημείο αναφοράς… Όταν θα συνειδητοποιήσουμε ότι η Γη και το σύμπαν δεν περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό μας, τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε έννοιες όπως αυτή του σεβασμού, της ελευθερίας και της διαφορετικότητας…
Καλά έκαναν, λοιπόν, τα παιδιά, αφού έτσι αισθάνθηκαν… Δεν μου φάνηκε χυδαίο, δεν μου φάνηκε «στημένο», δεν μου φάνηκε μελετημένο… Ήταν κάτι που βγήκε από μέσα τους, έπειτα από μεγάλη ένταση και αγωνία… Για μένα, τίποτα το μεμπτό, από την στιγμή που ο σκοπός τους δεν ήταν να προκαλέσουν την κοινή γνώμη, αλλά απλώς εξέφρασαν τα συναισθήματά τους.
Προσωπικά πολύ περισσότερο «ενοχλούμαι» από περσόνες τύπου Conchita, που προσπαθούν να μου επιβάλλουν την διαφορετικότητά τους. Που όλο αυτό που παρουσιάζουν είναι τόσο επιτηδευμένο, τόσο μελετημένο, που εγώ αρνούμαι να συνταυτιστώ μαζί του…
Σέβομαι τον άλλον, τις πεποιθήσεις του, τα γούστα του, την αισθητική του, την διαφορετικότητα του ενδεχομένως, όχι όμως την προσπάθειά του να μου επιβάλλει το οτιδήποτε…
