“Τέλος εποχής”, “αποκαθήλωση”, “τελευταία παράσταση”. Όπως και να το ονομάσεις, ο αποκλεισμός της Ισπανίας στο mundial είναι διόλου κολακευτικός για την, πρώην, πρωταθλήτρια κόσμου, και σχεδόν αναπάντεχος. Ή μήπως όχι;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ισπανία κατέβηκε στο παγκόσμιο κύπελο με ξεκάθαρο στόχο να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Κάθε πρωταθλητής θέτει αυτόματα σαν στόχο τη διατήρηση του τροπαίου, όποια και αν είναι η κατάστασή του σε σχέση με την προηγούμενη κατάκτηση του τίτλου που θέλει να διατηρήσει. Το να μην περάσει ούτε καν την πρώτη φάση της διοργάνωσης είναι κάτι σχεδόν ντροπιαστικό για μια τέτοια ομάδα που αποτελείται από παίκτες μεγάλης ποιότητας, οι οποίοι ξέρουν να μάχονται και να κερδίζουν. Και αν κάποιος περίμενε πως η βαριά ήττα από την Ολλανδία θα “ξυπνούσε” κάπως τους παίκτες των Ιβήρων, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Πολύ απλά, οι Ισπανοί σε δυο συνεχή παιχνίδια έδειξαν πως δεν είναι έτοιμοι σε θέματα τακτικής, ψυχολογίας και πως δεν είχαν καμία μα καμία βοήθεια από τον πάγκο τους. Τι εννοούμε;
Τι… φουμάρει ο Ριμπερί; [pics]
Freestyle ποδοσφαιρικά κόλπα προς τιμήν του Μουντιάλ [vid]
Εδώ και περίπου 5 χρόνια, η Ισπανία επιμένει σε ένα στυλ ποδοσφαίρου που θυμίζει πολύ αυτό της μοντέρνας Μπαρτσελόνα. Δηλαδή παιχνίδι μισού γηπέδου, με τα μπακ να έχουν ανέβει αρκετά πιο ψηλά, λίγες ντρίμπλες, η μπάλα χαμηλά, και αλλεπάληλες πάσες μέχρι να βρεθεί ιδανική κάθετη μπαλιά που θα φέρει τον επιθετικό σε θέση βολής. Λίγο – πολύ αυτό είναι και το στυλ που έπαιξε η Ισπανία στο μουντιάλ του 2010 και στην φετινή διοργάνωση. Όμως αυτού του είδους το ποδόσφαιρο, όσο όμορφο και αποτελεσματικό ήταν όταν το εφάρμοσε ο Γκουαρντιόλα στην Μπαρτσελόνα και το ακολούθησε η Εθνική ομάδα, άλλο τόσο βαρετό άοσμο και δίχως κέρδος είναι πλέον. Πλέον όλοι οι αντίπαλοι γνωρίζουν καλά το συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού και ξέρουν πολύ καλά όχι μόνο πως να αμυνθούν σε αυτό, αλλά και να το εκμεταλλευτούν με τρόπο που θα γυρίσει μπούμερανγκ στην ομάδα που παίζει έτσι. Στην προκειμένη, στην Εθνική Ισπανίας.
Στον πρώτο αγώνα με αντίπαλους τους Ολλανδούς είδαμε τον ομάδα του Ντελ Μπόσκε να ξεκινάει ακριβώς μα ακριβώς την ίδια συνταγή: Ανέβασε μπροστά τους ακραίους μπακ, αφήνοντας πίσω μόνο Πικέ και Ράμος, και ξεκίνησε ενα παιχνίδι κατοχής για να περάσει τη μπάλα στον Ντιέγκο Κόστα. Τις λίγες φορές που πέρασε η μπάλα στον επιθετικό της Ατλέτικο Μαδρίτης, αυτός αργούσε χαρακτηριστικά. Μέχρι να κάνει την τελική προσπάθεια, οι Οράνιε του είχαν κλέψει το τόπι ίσα με 10 φορές και έβγαιναν στον αιφνιδιασμό. Το πρώτο “καμπανάκι” το χτύπησε ο Σνάιντερ όταν έχασε ένα μοναδικό τετ α τετ απέναντι στον Κασίγιας, ενώ μετά από λίγα λεπτά η Ισπανία προηγήθηκε 1-0 με πέναλτι-εφεύρεση. Η Ολλανδία επέμεινε στο παιχνίδι αναμονής και εκμεταλλευόμενη τα λάθη των Ισπανών έκανε το 1-1 και το 2-1. Η συνέχεια… γνωστή. Και τρίτο και τέταρτο και πέμπτο γκολ. Κάτι ανάλογο συνέβη και με τη Χιλή. Καλύτερο δώρο δεν θα μπορούσαν να κάνουν οι Ισπανοί στους αντιπάλους τους από το να επιμείνουν στο ίδιο στυλ. Η ομάδα της νοτίου Αμερικής, περίμενε το παραμικρό λάθος των Ισπανών για να “χτυπήσει” στον αιφνιδιασμό, όπερ και εγένετο όταν σε μια λάθος πάσα από τις… αμέτρητες που έκαναν οι Ίβηρες στο κέντρο, η Χιλή έκανε το 1-0 ενώ στη συνέχεια ακολούθησε και το δεύτερο, που σημανε τέλος για το συγκρότημα του Ντελ Μπόσκε στο μουντιάλ.
Οι φωτογράφοι του Μουντιάλ έχουν κέφια [pics]
Οι 10 πιο γρήγοροι ποδοσφαιριστές του φετινού Μουντιάλ!
Μην έχοντας την ικανότητα να δοκιμάσει ένα διαφορετικό στυλ ποδοσφαίρου ή την τόλμη να παρθεί ένα ρίσκο, η Ισπανία είδε το πάλαι πότε ποδόσφαιρο κατοχής και κυριαρχίας της, να φτάνει σε ένα τέλμα το οποίο έγινε καταστροφή για την ίδια. Το δικό της παιχνίδι έγινε όπλο στα πόδια των αντιπάλων για να της βάλουν γκολ με σχετικά εύκολο τρόπο και παράλληλα να διατηρήσουν τα κεκτημένα, αμυνόμενοι με σφιχτό σχήμα που προσέφερε σιγουριά. Με τις πάσες και την κατοχή μπάλας μόνο δεν κέρδισε κανείς, ενώ στην έλειψη αποφασιστικότητας προστέθηκε και μια ολιγοροία των φορ που έπαιξαν για τους Ισπανους, όποιοι και να ήταν αυτοί. Μια νέα πνοή στην Ισπανία θα είναι η ολοκληρωτική αλλαγή το στυλ που παίζει, ένας νέος και φιλόδοξος προπονητής με πλάνο που θα μπορεί να επιβάλλει στους παίκτες και, φυσικά, λίγη μείωση της δεδομένης αλαζονείας που έτσι και αλλιώς είναι αλληλένδετη με το ποδόσφαιρο… κατοχής αλλά ανουσιότητας.
