Ήταν ασταμάτητη, ήταν απολαυστική, ήταν αξεπέραστη, ανεπανάληπτη και γενικά, ήταν άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης για δεύτερη συνεχόμενη φορά η Ισπανία! Πρόκειται για την καλύτερη εθνική ομάδα που έχει δει ο κόσμος από τη «γέννηση» του ποδοσφαίρου; Ίσως όχι, αν αναλογιστούμε το παγκόσμιο κύπελλο του 1970 με την μεγάλη Βραζιλία του Πελέ, την τετραετία 1972-1976 της Γερμανίας των Μούλερ, Μπεκενμπάουερ και Φογκτς ή την Ιταλία του 1982 με τους Ρόσι, Αλτομπέλι και Ταρντέλι, αλλά αναμφίβολα διαθέτει τις προϋποθέσεις για να τους κοιτάξει στα μάτια!
Η φετινή Ισπανία άργησε πολύ να δείξει τις πραγματικές της αρετές εντός αγωνιστικού χώρου, αφήνοντας απογοητευμένους τους φιλάθλους που αρέσκονταν να παρακολουθούν το συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου! Η «κόκκινη μανία» (στα ισπανικά «φούρια ρόχα») παραχώρησε σταδιακά τη θέση της στην αμυντική προσήλωση και το -αρκετές φορές βαρετό- παιχνίδι κατοχής που «τσάκιζε» κόκκαλα. Η κριτική που ασκήθηκε στους Ίβηρες ήταν πιο σκληρή από ποτέ, αλλά εκείνοι δε φάνηκαν να επηρεάζονται!
Μάλιστα, δεν έχασαν την ψυχραιμία τους ούτε μετά από 120 λεπτά αγώνα στον ημιτελικό με αντίπαλο την Πορτογαλία, όταν το «στείρο» 0-0 οδήγησε τις δυο ομάδες στα πέναλτι και οι πιθανότητες πρόκρισης ήταν πλέον στο 50-50! Οι Ισπανοί ήθελαν να δώσουν τις απαντήσεις τους και περίμεναν την κατάλληλη στιγμή ώστε να το κάνουν! Ακόμα κι ένας σκηνοθέτης παγκοσμίου φήμης δεν θα μπορούσε να σκεφτεί πιο ιδανικό σκηνικό για να γραφτεί ο τέλειος επίλογος!
Η ιστορία έκλεινε ουσιαστικά το μάτι στους Ισπανούς, οι οποίοι έρχονταν αντιμέτωποι με μια εθνική ομάδα που δεν είχε ακόμα υποκλιθεί στο ταλέντο τους! Μπορεί να πήραν την πρόκριση στη «ρώσικη ρουλέτα» το 2008, αλλά οι παίκτες του Ντελ Μπόσκε δεν είχαν κερδίσει τους Ιταλούς σε κανονική διάρκεια αγώνα και τώρα τους δινόταν μια μοναδική ευκαιρία, την οποία δεν άφησαν να πάει χαμένη… Παίζοντας ελκυστικό ποδόσφαιρο από το πρώτο κιόλας λεπτό του τελικού, οι «φούριας ρόχας» έπεισαν και τον πλέον δύσπιστο ότι αυτή είναι η εποχή τους!
Στην αντίπερα όχθη -ναι, υπήρχε και τέτοια στο Κίεβο- η Ιταλία έπαιξε «καθαρά» σε όλο το ματς και ακολούθησε την ίδια «συνταγή», όπως στις αναμετρήσεις απέναντι σε Αγγλία και Γερμανία. Αντί να να παίξουν αντι-ποδόσφαιρο ή να στήσουν ένα τοίχος με τρία στόπερ στην άμυνα, οι ποδοσφαιριστές του Πραντέλι απέδειξαν ότι έχουν αφήσει πίσω τους τα φαντάσματα του παρελθόντος και αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι. Οι ατυχίες είναι αναμφίβολα μέρος του παιχνιδιού, με τη διαφορά ότι για τους Ιταλούς συνέβησαν μαζεμένες στον πιο κρίσιμο αγώνα του τουρνουά…
Η «σκουάντρα ατζούρα» ήταν εξ’ αρχής η έκπληξη της διοργάνωσης και κατάφερε με το πάθος, το πείσμα και το ταλέντο των παικτών της να φτάσει μέχρι τον τελικό! Θα έλεγε κανείς ότι η πορεία των «ατζούρι» στο φετινό Euro έμοιαζε με παραμύθι! Με τη διαφορά ότι σε αυτό το παραμύθι, ο δράκος (Ισπανία) όχι μόνο ήταν πέρα για πέρα αληθινός, αλλά ξύπνησε κιόλας από το λήθαργο στο φινάλε και ξεκίνησε να ξερνάει φωτιές προς κάθε κατεύθυνση!