Δημοσιογράφος σχεδόν 40 χρόνια, πολυταξιδεμένος, με μια μακρόχρονη και απολύτως πετυχημένη συγγραφική πορεία 13 χρόνων! Παραμένει έφηβος και εκρηκτικός, συνεχίζει να ονειρεύεται, να χαμογελάει, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται, και πιστεύει στην… άσπρη μέρα. Είναι ο Μένιος Σακελλαρόπουλος και μίλησε αποκλειστικά στο Manslife.gr!

Συνέντευξη: Γιώργος Κλάδης

1. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Σπουδές Νομικής, 36 συνεχόμενα χρόνια δημοσιογραφίας, τηλεόραση, ραδιόφωνο, Τύπος.Η λογοτεχνία και η συγγραφή πώς μπήκε στη ζωή σας;

Κοντεύω… σαράντα χρόνια φούρναρης και μου ‘ρχεται να τρελαθώ συνειδητοποιώντας ότι μπαίνω στα 38 χρόνια μου στη δημοσιογραφία, κοντά μισό αιώνα! Αναρωτιέμαι –και τρομάζω- όταν σκέφτομαι πόσο γρήγορα έφυγε η άμμος από την κλεψύδρα! Κι όμως μου φαίνεται ότι σαν να ξεκίνησα χτες, εκεί στο Φως, Πειραιώς 9-11 το μακρινό 1979, παιδί με πυκνό ξανθό μαλλί, μαθητής ακόμα, πριν καν μπω στη Νομική. Ήταν ένα μαγικό ταξίδι κι εδώ ταιριάζει γάντι ο στίχος «τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω απ’ όσα πέρασα». Εφημερίδες (ΦΩΣ, ΒΡΑΔΥΝΗ, ΕΘΝΟΣ, ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ, SPORTIME, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ), τηλεόραση (MEGA), ραδιόφωνο (ΕΡΑ, Sport FM, Sentragoal, Sport 24 Radio), όλα πολύ! Εκατομμύρια λέξεις, μερόνυχτα μοντάζ, ατέλειωτες ώρες μπροστά στα μικρόφωνα, ταξίδια, αποστολές, χαρές, κίνδυνοι, φόβος, τα πάντα. Σε μια στιγμή περισυλλογής, σκέφτηκα ότι κάτι μου έλειπε. Ήταν η συγγραφή, που στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου. Με τραβούσε από το μανίκι, που έλεγε κι ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ήθελα ένα αντίβαρο για να ηρεμώ από την τρομακτική πίεση της δουλειάς, μια βαρκούλα που να με οδηγεί σε ήρεμες λίμνες. Αυτό δίνει η συγγραφή, ένας άλλος μαγικός κόσμος που κι αυτός σε αιχμαλωτίζει με διαφορετικό τρόπο. Κι όταν έδωσα τα χειρόγραφα για το πρώτο βιβλίο, ένιωσα μια αδιανόητη λύτρωση. Την ίδια νιώθω ακόμα κι ας μετράω πια δεκατρία βιβλία. Δεκατρία χρόνια δεκατρία βιβλία, κάτι είναι…

2. Ένας συγγραφέας γράφει για το κοινό του, για τον εαυτό του ή και για τους δύο; Είναι μια λύτρωση για τον λογοτέχνη η συγγραφική διαδικασία;

Όταν αποφάσισα ότι θέλω να πω τις ιστορίες μου στον κόσμο μέσω των βιβλίων, πήρα μια ξεκάθαρη απόφαση μέσα μου. Ότι δεν θα αυθαιρετώ και δεν θα εφησυχάζω! Ότι δεν θα γράφω μόνο για μένα αλλά και για όσους μου κάνουν την τιμή να με διαβάσουν. Ότι δεν θέλω να τους προδώσω! Αυτό εμπεριέχει κι ένα… μαρτύριο, αφού για να δουλέψω ένα σενάριο, πρέπει να προηγηθεί μεγάλη και ενδελεχής έρευνα, όσοι μήνες κι αν χρειαστεί να περάσουν, όσος κόπος ή και πόνος ψυχής απαιτηθεί να καταθέσω. Είναι το δικό μου στίγμα. Έτσι βρέθηκα σε δύσκολους χώρους: φυλακές (Φεγγάρι από Πέτρα, Το Σημάδι), ψυχιατρεία (Η παγίδα των χρωμάτων), χειρουργεία (Μαύρο Φιλί), δικαστήρια (Ένοχες ζωές), αστυνομικές διευθύνσεις –ως και τη Δίωξη Αρχαιοκαπηλίας για να γίνει ο Πορφυρός Κώδικας- νοσοκομεία, μοναστήρια, μιτάτα στον Ψηλορείτη (Δυο μαύρα πουκάμισα) ακόμα και τη Βουλή των Ελλήνων (Η νύχτα της Λώρας). Το περσινό βιβλίο, ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ, με οδήγησε σε τρεις φυλακές της χώρας. Μόνο έτσι θα έμπαινα στα παπούτσια του κεντρικού ήρωα. Ακολουθώντας απολύτως τα χνάρια του. Το κάνω σε όλα τα βιβλία, με πίστη, πάθος, προσήλωση, ευλαβική καταγραφή των γεγονότων. Κι αυτά τα στοιχεία δεν με πρόδωσαν ποτέ. Είναι το δικό μου σημάδι, my way, ο τρόπος μου. Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, στον εαυτό σου έτσι λες, τι πάει να πει βρομιά και τρόμος, κατήφορος και προσβολές! Πόνεσε η ψυχή μου εκεί στις φυλακές, ιδίως αυτές των ανηλίκων, αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Στη διάρκεια της έρευνας σκέφτηκα πολλές φορές τον αείμνηστο πατέρα μου. Ήταν σαν ένας φόρος τιμής προς αυτόν, έτσι το έβλεπα μέσα μου. Δεν αμφιβάλω ότι είχαν τη συνδρομή τους οι νομικές σπουδές μου που τόσο ήθελε κι Εκείνος –το ένιωσα και σε ένα παλιότερο βιβλίο μου, τις Ένοχες Ζωές- αλλά μια έρευνα ξεπερνάει οποιονδήποτε τίτλο σπουδών. Και προσωπικά για μένα είναι το οξυγόνο μου! Έχοντας λοιπόν ζήσει πολύ δύσκολες καταστάσεις, πίστευα, μετά τις φυλακές και τα ψυχιατρεία, ότι τα έχω δει όλα. Πόσο λάθος! Πάντα υπάρχει κάτι παραπέρα. Κι αυτό το βρήκα στον κόσμο των τυφλών. Εκεί το συναίσθημα γιγαντώνει. Εκεί η ζωή παίρνει μια άλλη διάσταση. Αυτήν που μου άλλαξε εντελώς τον τρόπο σκέψης μου. Κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό το ταξίδι. Γιατί, τελικά, ευτυχία δεν είναι αυτό που απεγνωσμένα αναζητούν οι άνθρωποι σε λάθος δρόμους και με λάθος τρόπους. Είναι απλά καθημερινά πράγματα που οι περισσότεροι δεν βλέπουν καν κι ας έχουν την όρασή τους.

3. Πώς ξεκίνησε η ιδέα του “Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι”;

Ήτανε μια φορά μάτια μου, κι έναν καιρό, που είπε τόσο ουράνια ο Νίκος Ξυλούρης, στους εμπνευσμένους στίχους του Κώστα Φέρρη. Μόνο που η δική μου ιστορία δεν είχε μια μικροπαντρεμένη, κόρη ξανθή, αλλά έναν κακουργηματικών πράξεων ιό, έναν αδενοϊό λοιπόν (τι μαθαίνει κανείς!) που μπήκε πρώτα στο ένα μάτι, μετά στο άλλο και διέλυσε αχόρταγος τους κερατοειδείς. Μετά από τρεις μέρες έντονων ενοχλήσεων διαπίστωσα πια ότι δεν βλέπω καθόλου, με το σκότος να κυριαρχεί στη ζωή μου. Κι εκεί, τελείως ανήμπορος και εξαιρετικά θορυβημένος, καθηλωμένος εντελώς, σκέφτηκα ότι υπάρχουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας που όχι μόνο δεν βλέπουν αλλά και που δεν θα δουν ποτέ. Το σοκ ήταν ακόμα μεγαλύτερο στην κατάσταση που βρισκόμουν, γιατί πρώτη φορά ερχόμουν αντιμέτωπος με το σκοτάδι και τους εφιάλτες που παράγει. Αυτή η «διακοπή ρεύματος» κράτησε δεκαεπτά ολόκληρες μέρες, και ήταν ίσως ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Τις ατέλειωτες ώρες των εφιαλτικών σκέψεων συνέλαβα μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος –έτσι μου συμβαίνει συνήθως- και με αυτό τον τρόπο γεννήθηκαν τα Δεκατρία Κεριά στο Σκοτάδι, που πρώτον απ’ όλους συγκλόνισαν εμένα τον ίδιο με τη σύλληψη κιόλας της ιδέας που μου έφερνε σύγκρυο.

4. Στο βιβλίο καταπιάνεστε με ένα πολύ ευαίσθητο κοινωνικό θέμα των ανθρώπων με απώλεια όρασης. Θεωρείτε ότι στην ελληνική πραγματικότητα της κρίσης αυτοί οι άνθρωποι έχουν την μέριμνα, την προσοχή και τον σεβασμό που τους αξίζει;

Τα ΔΕΚΑΤΡΙΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ είναι μία συγκλονιστική ιστορία για τον κόσμο των τυφλών, εκεί που η δύναμη της ψυχής αυτών των ανθρώπων είναι αδιανόητη ξεπερνώντας και την πιο ζωηρή φαντασία! Άνθρωποι που δεν έχουν αντικρίσει ποτέ το φως, που δεν έχουν δει τον ήλιο, τη θάλασσα, το φεγγάρι, τον ουρανό, την ίδια τη μάνα που τους γέννησε, προσπαθούν να ζήσουν και τα καταφέρνουν με έναν τρομερό τρόπο, παρά τις συνταρακτικές δυσκολίες. Όλοι αυτοί, η Μάρθα, η Αιμιλία, ο Χάρης, άνθρωποι με τους οποίους ήρθα σε επαφή, με έκαναν να νιώσω ότι είμαστε πολύ μικροί μπροστά τους. Ακολούθησα την εκπαίδευση των τυφλών στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών, το συγκλονιστικό ΚΕΑΤ στην Καλλιθέα, κι αυτό με έκανε να αλλάξω όλη την κοσμοθεωρία μου. Γιατί είδα πράγματα που ούτε που φανταζόμουν. Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που βλέπουν μόνο με τα μάτια της ψυχής τους. Έβλεπα επί μεγάλο διάστημα –όσο κράτησε η έρευνα- τις τιτάνιες προσπάθειές τους με δάκρυα στα μάτια. Γιατί μου ήταν αδιανόητο να βλέπω πιτσιρικάκια που γεννήθηκαν τυφλά να προσπαθούν χαρούμενα να διαβάσουν (!) γεωγραφία και ιστορία με τη μέθοδο Μπράιγ. Είναι μια υπόκλιση στη δύναμη της ψυχής τους. Το βιβλίο είναι βέβαια μυθιστόρημα που κρύβει πολλά δράματα, αλλά φωτίζει όλη την τιτάνια προσπάθεια αυτών των ανθρώπων. Είναι καθαρά ένας φόρος τιμής προς αυτούς, μια υπενθύμιση προς όλους μας ότι κι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη ζωή και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να τους κάνουμε να νιώθουν ότι ανήκουν σε μια νέα Σπιναλόγκα. Τα πολύ δυνατά συναισθήματα που ένιωσα με τη συναναστροφή μου μ’ αυτούς τους ηρωικούς ανθρώπους, ακόμα χορεύουν μέσα μου. Στη διάρκεια της έρευνάς μου για το συγκεκριμένο βιβλίο, ανακάλυψα στη Θεσσαλονίκη όπου ζει μια εκπληκτική γυναίκα, τη Μάρθα, που έχασε το φως της στα 28 της χρόνια. Κατέρρευσε, όπως ήταν φυσικό, ένιωσε ότι χάθηκε ολάκερος ο κόσμος της. Κι όχι άδικα. Ένιωσε επίσης ότι μαζί με το φως της χάθηκαν τα πάντα. Επί δυο χρόνια βυθίστηκε στην απελπισία, βρόγχος μαζί με την ανημποριά της. Έψαξε πολύ μέσα της. Πόνεσε, έκλαψε, μάτωσε την ψυχή της, και τότε σηκώθηκε στα πόδια της για να εκπαιδευτεί κατάλληλα και να προχωρήσει. Απέκτησε μια νέα θεωρία και… μου την έγραψε (!) σε μήνυμα κάνοντάς με να κλαίω μερόνυχτα: «Όποιος δεν αντέχει το χαμό, είναι μονίμως χαμένος. Ο Αλέξανδρος, ο ήρωάς σου, για να κερδίσει την ψυχή του, πρέπει να τη χάσει, όπως όλοι μας άλλωστε». Εκείνη έχασε τον εαυτό της με σκληρό τρόπο και τον ξαναβρήκε από την αρχή. Κι αυτό θέλει τεράστια δύναμη. Κι όπως μου είπε επίσης, «η ζωή είναι πολύ μικρή, ας κάνουμε τα πάντα για να χαρούμε όσο μπορούμε». Ποιος να της ρίξει άδικο;

5. Με ποιον ήρωα του βιβλίου θα ταυτιζόσασταν και γιατί;

Θα ταυτιζόμουν με τον κεντρικό ήρωα, τον Αλέξανδρο, τον οποίο ένιωσα πολύ όταν τον έπλαθα μέσα μου. Κι εγώ θα κατέρρεα, όπως κι εκείνος όταν έχασε το φως του. Και ζηλεύω τη δύναμή του να σταθεί ξανά στα πόδια του και να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις. Είναι ένα συγκλονιστικό παράδειγμα. Και πρώτος μου το δίδαξε ένας άνθρωπος που συνάντησα κατά τη διάρκεια της έρευνας, ο Χάρης, εκ γενετής τυφλός. Μου είπε λοιπόν ότι χάνεται μόνο όποιος χάνει τα όνειρά του! Ναι, τα όνειρα πολλές φορές συντρίβονται, γίνονται σκόνη, στάχτη, συντρίβουν και τις ψυχές. Αλλά όποιος τα κλειδαμπαρώσει έξω από το σπίτι του, είναι μονίμως δυστυχής. Δεν θα κερδίσει ποτέ το παραμικρό, δεν θα παλέψει καν για να κερδίσει κάτι, ξένος μέσα στα ρούχα του, μεσ’ το κορμί του ξένος! Με άφησε με το στόμα ανοιχτό όταν μου είπε στην αρχή των συναντήσεών μας: «Ναι, είναι δύσκολο όλο αυτό. Να φανταστείς ότι δεν έχω δει ποτέ το πρόσωπο της μάνας μου, των ανθρώπων γενικά. Δεν έχω δει τον ουρανό, τη θάλασσα, τον ήλιο, το φεγγάρι, τα δέντρα, τίποτα. Όμως σκέφτομαι ότι η ζωή είναι δώρο. Και προσπαθώ να πάρω όσα μπορώ»

Όταν… τόλμησα να τον ρωτήσω πού βρίσκει τόση δύναμη για έναν τρομερά σκληρό αγώνα καθημερινά, με έκανε να κοκκινίσω.

«Άκου Γιώργο. Μια φορά, ένας τυφλός ρώτησε έναν σοφό: ‘Υπάρχει σοφέ μου τίποτε χειρότερο από το να χάσεις το φως σου; Κι εκείνος του απάντησε: ‘Φυσικά, να χάσεις τα όνειρά σου’. Ε, λοιπόν, χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του, όποια κι αν είναι αυτά’. Όλο το ταξίδι των Κεριών, από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι τη συγγραφή του, ήταν μια διαρκής έκρηξη συναισθημάτων..

6. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα του βιβλίου;

Ότι η ψυχή αποφασίζει για τα πάντα, τα καλά και τα κακά. Ότι όποιος παραιτείται, δεν θα έχει ποτέ στον ήλιο μοίρα. Ότι χάνεται μονάχα όποιος το θέλει. Τελικά καταλαβαίνω ότι όποιος θέλει να σηκωθεί, μπορεί να τα καταφέρει αρκεί να έχει όραμα. Και, τελικά, όπως λέει κι ο Μπενίνι, η ζωή είναι ωραία, όσες δυσκολίες κι αν έχει…

7. Υπήρξατε πολλά χρόνια δημοσιογράφος του MEGA. Τι σκέφτεστε για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο συγκεκριμένο κανάλι, αλλά και γενικότερα στον χώρο των Μέσων και της Δημοσιογραφίας;

Μοίρα καλή με οδήγησε –στο καθαρά επαγγελματικό κομμάτι- σε ένα κανάλι που σφράγισε τα δρώμενα στο χώρο του. Το MEGA ήταν ένα ασφαλές υπερωκεάνιο, που μου πρόσφερε αδιανόητα ταξίδια και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, καθώς μάλιστα συνέβη για ένα τέταρτο του αιώνα, ζωή ολόκληρη. Έτσι η σύγκρουση με το παγόβουνο ήταν σφοδρή και χάραξε ψυχές και ζωές. Αν μου λείπει; Ξεκάθαρα πράγματα, μου λείπει πολύ αυτό το δεύτερο σπίτι στο οποίο πέρασα 26 ολόκληρα χρόνια της ζωής μου. Μπαίνοντας στο MEGA, ήμουν ένας νεαρός που έκανε όνειρα για το μέλλον. Βγαίνοντας, είχα πια να αγωνιώ για το αν μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά το μέλλον των δύο παιδιών μου. Εκεί, σ’ αυτό το υπέροχο σκάφος με τα μαγικά ταξίδια, είδα να γεννιούνται τα παιδιά μου και τα παιδιά των συναδέλφων μου, άρα με κάθε τρόπο είμαι εξαιρετικά δεμένος συναισθηματικά με το κανάλι που σφράγισε τη ζωή μου. Ίσως (ίσως), το ταξίδι να μην τελείωσε. Γιατί και η ζωή δεν τελειώνει, υπό την έννοια ότι δεν σταματάει να υπάρχει ζωή…

Το θέμα των καναλιών έκανε πολλούς ανθρώπους να παγώσουν, εντός και εκτός χώρου. Αναμφίβολα το τηλεοπτικό τοπίο χρειαζόταν ένα συμμάζεμα, μια τακτοποίηση των θεμάτων του. Όλοι κρίνονται, όλοι ελέγχονται, κι αυτό είναι το σωστό. Ποιος δεν θυμάται την περίφημη «τακτοποίηση αυθαιρέτων», όπως τη βάφτιζαν οι εκάστοτε κρατούντες; Α, είχαμε και τους… ημιυπαίθριους! Άλλο πράγμα όμως οι όποιες προσπάθειες ελέγχου της ενημέρωσης με εξαγγελίες του στιλ «θα εκπέμπουν μόνο τέσσερις»! Ποιος το αποφασίζει αυτό αν όχι η ίδια η αγορά; Αν υπάρχουν προϋποθέσεις, απολύτως αποδεκτές –κι ασφαλώς με ξεκάθαρους όρους και νομιμότητα- ας εκπέμπουν και… δεκατέσσερις! Γι’ αυτό και η όλη ιστορία οδηγήθηκε σε φιάσκο που εξέθεσε ανθρώπους και προθέσεις και καταστάσεις. Σαθρό και το επιχείρημα των χρημάτων. Περισσότεροι σταθμοί θα έφερναν στο κράτος περισσότερα έσοδα. Τόσο απλά και ξεκάθαρα. Τώρα πάλι όλα από την αρχή, μακάρι αυτή τη φορά με ξεκάθαρους όρους και προς τέρψη τελικά των τηλεθεατών. Γιατί η τηλεόραση είναι παρηγοριά για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκουν ένα αποκούμπι.

8. Ποια είναι η θέση του βιβλίου στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Πρόκειται για αναγκαιότητα ή για πολυτέλεια;

Ο καθαρός πόλεμος τον οποίο όλοι βιώνουμε –απλώς δεν έχει σφαίρες- έχει επηρεάσει σαφώς σκέψεις και συνειδήσεις, προκαλεί εκρήξεις χαρακτήρων, αλλοιώνει προσωπικότητες, μπορεί και να θεριεύει κάποια ‘εγώ’. Όμως είναι και μια ευκαιρία ενδοσκόπησης, εκεί που ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει ματαιοδοξίες του παρελθόντος και διαστρεβλώσεις των αληθινών αξιών. Ίσως είναι μια ευκαιρία να διορθωθούν λάθη και παραλείψεις στις οποίες όλοι είχαμε υποπέσει. Είναι πάντως μια ξεκάθαρη ευκαιρία να δούμε αληθινές αξίες, μακριά από μεγεθυντικούς φακούς. Και το βιβλίο είναι ένα ανέξοδο σχετικά ταξίδι για να λειάνει τα μέσα μας.

9. Πώς είστε ο ίδιος σαν συγγραφέας;

Είχα την ευτυχία –περί τέτοιας πρόκειται- να βαδίσω σε δυο μαγικούς κόσμους, αυτόν της δημοσιογραφίας κι εκείνον της συγγραφής. Ο πρώτος –με εφημερίδες, τηλεόραση και ραδιόφωνο για 37 ολόκληρα χρόνια- μου χάρισε συγκλονιστικές εμπειρίες που ούτε που φανταζόμουν όταν ξεκινούσα, μαθητής λυκείου ακόμα! Άνθρωποι, μέρη, δεκάδες χώρες, πολιτισμοί, κουλτούρες, ιδιαιτερότητες, το καθένα μια εμπειρία ζωής. Και πόση ευτυχία όταν κάνεις το χόμπι επάγγελμα, κι ας ήταν σκληρές οι συνθήκες, άπειρες οι δυσκολίες και τα αναχώματα, πικρή η εξέλιξη. Μοίρα καλή με οδήγησε στο χώρο της συγγραφής, ένα ακόμα σφιχταγκάλιασμα! Εκεί, εσύ κι ο εαυτός σου πια, αναμετριέσαι με έναν υπέροχο, μοναδικό τρόπο. Εσύ και το άψυχο χαρτί, με σκοπό να του δώσεις ζωή και να το κάνεις να σπαρταρήσει! Κι αυτό ήταν μια πρόκληση για μένα, κάτι συναρπαστικό και απολύτως μαγικό! Κι αυτή η πρόκληση ήταν ακόμα μεγαλύτερη, αφού δεκάδες αμφισβητίες –πάντα υπάρχουν και παντού- θεωρούσαν ότι ένας αθλητικός συντάκτης δεν έχει θέση σ’ αυτό τον κόσμο. Μετά από δεκατρία βιβλία πια, νιώθω ότι κάτι κατάφερα. Δεν έψαχνα να απαντήσω σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό μου που διψούσε για δημιουργία και διαφορετικά ταξίδια. Γιατί αυτό το παιχνίδι των λέξεων ήταν κάτι που με συγκλόνιζε κι ακόμα με συγκλονίζει, αλλάζοντας όλο τον εσωτερικό μου κόσμο. Το καθένα έχει βέβαια τη δική του μαγεία. Τα βιβλία κι ο τρόπος που δημιουργείται και παράγεται ένα μυθιστόρημα είναι ένα καταπληκτικό ταξίδι. Η διαδικασία της συγγραφής είναι μια εκπληκτική ψυχοθεραπεία που χαϊδεύει τα ενδότερα. Και γι’ αυτό νιώθω ευτυχής…

10.Βρίσκετε ότι ο σύγχρονος Έλληνας παράγει ακόμα πολιτισμό; Και αν ναι σε ποιους τομείς το εντοπίζετε αυτό; (λογοτεχνία, θέατρο, μουσική, ποίηση, γλυπτική κτλ)

Η τρομερή κρίση την οποία βιώνουμε όλοι με τον πιο σκληρό τρόπο, έδωσε το έναυσμα σε ανθρώπους να ψάξουν τα εσώψυχα τους. Έτσι, έστω μέσα από δυσκολίες, είδαμε δημιουργούς να παράγουν υπέροχα έργα, ένα χάδι στις ψυχές, είτε πρόκειται για βιβλία, είτε για μουσική είτε για παραστάσεις. Δεν μας χρειάζεται το… Χόλιγουντ για υπερπαραγωγές! Όταν υπάρχει έμπνευση και μεράκι, το αποτέλεσμα είναι πάντα γλυκό. Κι αυτό το αντιλαμβάνονται εύκολα όσοι κατάφεραν να πετάξουν τις παρωπίδες και να ξεφύγουν από την ανθρωποφαγία της εποχής.

Το νέο βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου “Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι” κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από της Εκδόσεις Ψυχογιός, όπως και το προηγούμενο βιβλίο του “Το σημάδι”

Φωτογραφια εξωφυλλου: Oneman.gr