Όπως όλοι έχουμε παραξενιές έτσι και κάποιοι σπουδαίοι καλλιτέχνες είχαν τις δικές τους όταν ειδικά επρόκειτο να δημιουργήσουν!
Charles Dickens
Ο Ντίκενς εργαζόταν από τις 9 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι. Ούτε λεπτό παραπάνω. Απαιτούσε πλήρη ησυχία, ενώ ήθελε την πένα, το μελάνι και κάποια αγαπημένα του αγαλματίδια σε συγκεκριμένη θέση πάνω στο γραφείο του γιατί τον βοηθούσαν να σκεφτεί και να οργανώσει τις σκέψεις του. Κοιμόταν πάντα με κατεύθυνση προς τον βορρά, πιστεύοντας ότι μόνο από αυτή τη θέση ευθυγραμμιζόταν με τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα της Γης.
Beethoven
Κάθε πρωί μετρούσε πάντα 60 κόκκους καφέ. Συνήθως έκανε μεγάλες βόλτες στην εξοχή για να πετυχαίνει καλύτερη συγκέντρωση. Έκανε συχνές στάσεις για να σημειώσει μουσικά μέτρα. Συχνά συνέθετε στο μπάνιο. Δεν ήταν λίγες οι φορές, όπως αποκάλυψε η γραμματέας του, Anton Schindler, που ζητούσε να του ρίχνουν νερό με κανάτες, ενώ εκείνος μέσα από τα σχήματα του νερού καθοδηγούσε την έμπνευση του!
Τι είπαν πριν “φύγουν” 10 σημαντικές προσωπικότητες!
Marcel Proust
Δεν ξυπνούσε ποτέ πριν από τις 4 το απόγευμα και το μοναδικό γεύμα της ημέρας του αποτελούταν απαραιτήτως από κρουασάν και καφέ. Εισέπνεε όπιο αναμεμειγμένο με καπνό, γιατί πίστευε ότι έκανε καλό στο άσθμα του. Από την άνεση του κρεβατιού του, έχοντας πάντα πολλά μαξιλάρια γύρω του ισχυριζόταν πως η συγγραφή ενός μυθιστορήματος ήταν φοβερά επίπονη διαδικασία. Στη δέκατη κιόλας σελίδα ένιωθε ράκος!
Salvador Dali
Δεν μπορούσε να λειτουργήσει με «καθαρό» μυαλό Ο δάσκαλος του σουρεαλισμού ήταν ένα σχολείο τέχνης που σαν σκοπό είχε να εκμεταλλευτεί την ασυνειδησία του μυαλού και τα όρια της φαντασίας. Οι «παραισθησιογόνες» εικόνες του ήταν γεννήματα μιας συγκεκριμένης ψυχολογίας που πήγαζε από τα παιχνίδια του μυαλού του. Ξάπλωνε κρατώντας ένα μεταλλικό κλειδί, πάνω από το καπάκι μιας κατσαρόλας. Αφού τον έπαιρνε ο ύπνος σε αυτή την αλλόκοτη στάση ήταν φυσικό κάποια στιγμή να του πέσουν από τα χέρια. Ο ήχος, ο θόρυβος και οι εικόνες που είχε την στιγμή που τιναζόταν έντρομος ήταν η πρώτη ύλη για το επόμενο έργο του. Ο Νταλί επινόησε τη μέθοδο “Paranoid-Critical”, μια δημιουργική προσέγγιση που απαιτούσε από τον καλλιτέχνη σκόπιμη μελαγχολία και παρανοϊκή διάθεση. Όπως έλεγε και ο ίδιος ήταν έτοιμος να δημιουργήσει μόνο όταν τα συναισθήματα του γινόταν «μπετόν παραλογισμού»!
Πηγή e-didaskalia.blogspot.gr
