Ο Satish Kumar, ερευνητής του Πανεπιστημίου του Queen’s και του Μπέλφαστ, συνεργάζεται με μια ινδική κοινότητα για να μετατρέψει το μεγαλύτερο και παλαιότερο κατοικημένο νησί του κόσμου, το Majuli, σε ζώνη χωρίς πλαστικές ύλες, με στόχο τη διάσωση της κληρονομιάς του.
Ο Kumar, ξεκινώντας από το Shillong (περίπου 400 χλμ. Απόσταση από το νησί), είναι ο ηγέτης του διεθνούς έργου Hidden Heritage στο Majuli, με στόχο την αξιολόγηση του τρόπου μετασχηματισμού της κλιματικής αλλαγής αυτής της περιοχής.
Το Majuli βρίσκεται στον ποταμό Brahmaputra, στην πολιτεία Assam, στη βορειοανατολική Ινδία. Βλέποντας πώς οι κάτοικοι του νησιού έχουν αγωνιστεί ενάντια στο κλίμα, την εμπειρία, τη συντήρηση και μέσα από ένα πλαίσιο περιβαλλοντικών, κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών, η ομάδα Kumar έχει επινοήσει νέες προσεγγίσεις για την προστασία του πολιτισμού και της κληρονομιάς του νησιού.
“Αν και είναι το μεγαλύτερο κατοικημένο νησί του ποταμού στον κόσμο”, δήλωσε ο Kumar σε δήλωσή του, “ο Majuli έχει μειωθεί κατά το ήμισυ κατά τα τελευταία 100 χρόνια λόγω της κλιματικής αλλαγής, της αύξησης των επιπέδων των υδάτων και του αντίκτυπου των σεισμών. Στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, το Majuli καταλάβανε περίπου 1.200 τετραγωνικά χιλιόμετρα, τώρα μόνο 400!
Το νησί διαθέτει μια αρκετά πλούσια κουλτούρα και ιστορία και λόγω των σημαντικών αλλαγών στο κλίμα, ο λαός του έχει μάθει να προσαρμόζει τον τρόπο ζωής του στον ποταμό, χτίζοντας τα σπίτια του σε ξυλοπόδαρα και κινούμενος όταν είναι απαραίτητο. Υπήρχαν περίπου 70 μοναστήρια που ονομάζονται Sattras, αλλά λόγω της παρακμής του νησιού, σήμερα υπάρχουν μόνο 22.
Η ρύπανση είναι μια αυξανόμενη ανησυχία στο Majuli, καθώς το πλεόνασμα πλαστικού χύνεται στον ποταμό. “Στόχος μας είναι να ξεκινήσουμε ένα νησί μηδενικών εκπομπών που δεν περιέχει πλαστικά. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών, η ομάδα μας ήταν αφιερωμένη στην εφαρμογή μιας απαγόρευσης από πλαστικές ύλες και στον εντοπισμό εναλλακτικών επιλογών.
Εδώ, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι τα πλαστικά μιας χρήσης, όπως οι σακούλες από πολυαιθυλένιο και οι φιάλες νερού που ρίχνονται στον ποταμό. Συνεργαζόμαστε με ντόπιους νέους και τεχνίτες για να διερευνήσουμε εναλλακτικά τοπικά υλικά που θα μπορούσαν εύκολα να χρησιμοποιηθούν ως υποκατάστατα. “
