Ήταν μεσημέρι, η ώρα που όλοι φεύγουν από τη δουλειά τους, τη σχολή τους, τον καφέ τους για να πάνε σπίτι τους να ηρεμήσουν και να ξεκουραστούν. Έτσι πίστευα ότι θα έκανα κι εγώ, ενώ περίμενα υπομονετικά το αστικό λεωφορείο που θα με πήγαινε στο σπίτι.
Δεν ήξερα όμως την έκπληξη που μου επιφύλασσε η μοίρα εκείνο το ευλογημένο μεσημέρι! Το λεωφορείο έφτασε, λίγο σπρώξιμο στην πόρτα, ο κόσμος πολύς, να χτυπήσουμε το εισιτήριο και να βρούμε ένα σημείο να σταθούμε μέχρι να περάσουν τα 40 λεπτά της διαδρομής. Χτυπάω το εισιτήριο (κγγχχ!) και στέκομαι πίσω πίσω, στριμωγμένος δίπλα σε δύο γριές με σακούλες supermarket ανά χείρας. Τρελό κέφι!
Στην επόμενη στάση όμως, με τις ανακατατάξεις που έγιναν (κόσμος μπήκε κόσμος βγήκε), βρίσκεται λίγο πιο μπροστά μου μια αιθέρια ύπαρξη γύρω στα 20… διαβάστε τη συνέχεια στο tompriki.gr !
