Συνέντευξη στο France Football παραχώρησε ο Τζιμπρίλ Σισέ, ο οποίος μίλησε για όλους και για όλα! Και φυσικά αναφέρθηκε και στον Παναθηναϊκό, λέγοντας μάλιστα πως μια μέρα θέλει να επιστρέψει…
Τζιμπρίλ, πως κρίνεις την αρχή σου στην Λάτσιο;
«Εχω κάνει ένα καλό ξεκίνημα. Μέχρι τώρα, ξεκίνησα σε όλα τα ματς. Ακόμα κι όταν δεν σκόραρα, ήμουν πάντα μέσα στις φάσεις. Μέχρι τώρα όλα πάνε καλά. Είμαι πολύ ευχαριστημένος εδώ».
Γιατί επέλεξες τη Λάτσιο;
«Οι ιδιοκτήτες έδειξαν μεγάλη επιθυμία να με αποκτήσουν. Οπως έγινε όταν πήγα στον Παναθηναϊκό. Οταν με πλησίασαν οι υπεύθυνοι της Λάτσιο, αμέσως αισθάνθηκα ότι η επιθυμία τους ήταν πραγματική και ότι ήμουν η προτεραιότητα τους. Είχα καλό συναίσθημα για τον Ιγκλι Τάρε (διευθυντής ποδοσφαίρου), αλλά και επίσης για τον προπονητή Εντοάρντο Ρέχα. Με ήθελε από την περασμένη σεζόν και αυτός τελικά είχε το προβάδισμα. Του αρέσει να παίζει με βάθος στην επίθεση αλλά και η ταχύτητα. Δεν είχε πολλούς παίκτες με αυτό το προφίλ στην ομάδα και ήθελε να τη δυναμώσει».
Ηταν το ίδιο και στην Ελλάδα;
«Οι αναμνήσεις μου από τον Παναθηναϊκό και την Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο από ωραίες. Θα τις χαρακτήριζα καταπληκτικές! Θέλω να επιστρέψω μια μέρα στην ομάδα και σε αυτή τη καταπληκτική χώρα, η οποία στην παρούσα φάση αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα. Δεν μπορούσε να σωθεί το ποδόσφαιρο. Από οικονομικής πλευράς η ομάδα ήθελε να με δώσει. Αγωνιστικά βρισκόμουν σε μία κομβική ηλικία. Είμαι πλέον 30 ετών. Έπρεπε να επιλέξω. Είτε θα ολοκλήρωνα την καριέρα μου στην Ελλάδα, είτε θα έδινα στον εαυτό μου μία νέα πρόκληση. Ετσι αποφάσισα να επιστρέψω σε ένα πρωτάθλημα καλύτερο. Ήταν ώρα να επιστρέψω δυναμικά».
Ηταν, όμως, μια έκπληξη ο νέος προορισμός σας…
«Είναι αλήθεια ότι έλεγα συνεχώς ότι δεν θα επέστρεφα ποτέ στην Γαλλία. Σκεφτόμουν ότι η Serie A δεν ήταν για μένα. Αλλά μόνο οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν την άποψη τους».
Αυτό το καλοκαίρι, οι φήμες σε ενέπλεξαν σε μετακίνηση στο αμερικανικό πρωτάθλημα. Ηταν αληθινές;
«Είναι μια χώρα που εκτιμώ και αισθάνομαι κάτι δυνατό. Αλλά όχι για τώρα. Εχω ακόμα πράγματα να αποδείξω στην Ευρώπη. Στο γερμανικό ή και σε άλλο πρωτάθλημα που θα με τραβήξει. Είχα και μια πρόταση τρελή…»
Από πού;
«Ηταν από την Κίνα. Η Πρωταθλήτρια Κίνας, Γκουανγκζού Έβεργκράντε μου προσέφερε 20 εκατομμύρια ευρώ για δυόμιση χρόνια συμβόλαιο.»
Είναι πραγματικά πολλά χρήματα…
«Είναι ακόμα πολύ νωρίς. Ο πρωταθλητισμός είναι ακόμα στα μέτρα μου. Επίσης έχω και μια υπόθεση που θέλω να τελειώσω. Δεν πρόκειται να φύγω για έναν μακρινό προορισμό επειδή θέλω να επιστρέψω στην Εθνική Γαλλίας. Δεν θέλω να πάω κάπου εξωτικά, όταν ξέρω ότι έχω ακόμα αυτή τη δυνατότητα.»
Θα ήθελες να γυρίσεις και στο γαλλικό πρωτάθλημα;
«Για την Μαρσέιγ, σίγουρα θα ξαναγύριζα. Υπάρχουν δύο ομάδες στις οποίες θα ξανάπαιζα στην Γαλλία, η Ολιμπίκ Μαρσέιγ και η Οσέρ. Αυτές είναι όλες».
Η Λάτσιο είναι η έκτη ομάδα σου. Σκέφτεσαι να πας και σε άλλη σε αυτή την ηλικία;
«Γιατί όχι. Αυτά είναι κομμάτια της ζωής, κομμάτια της καριέρας. Δεν είναι όλα θέμα επιλογών, αλλά παρουσιάζονται και ευκαιρίες. Πρέπει επίσης να βλέπεις πολλά πράγματα. Μαθαίνουμε και προχωράμε. Η Ιταλία είναι το τέταρτο μου πρωτάθλημα μετά το γαλλικό, το αγγλικό και το ελληνικό και στη Λάτσιο θέλω να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Εζησα σπουδαιες στιγμές στον Παναθηναϊκό, ήμουν πρωταθλητής, κατέκτησα το κύπελλο, ήμουν δύο φορές πρώτος σκόρερ, αλλά ήρθε η ώρα να ανακαλύψω νέες προκλήσεις».
Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες των τεσσάρων πρωταθλημάτων που έχεις αγωνιστεί;
«Στην Αγγλία είναι το πάθος, η ένταση. Στην Ιταλία όπως το βλέπω μέχρι τώρα, είναι η τακτική. Όλα γίνονται με σοβαρότητα και ακρίβεια, ακόμα και στην προπόνηση. Όλα είναι καλά οργανωμένα και υπάρχει πάντα πολλή δουλειά. Στην Ελλάδα, είναι η τρέλα. Όλα είναι πιθανά σε όλα τα επίπεδα, με παράξενα κόλπα κάποιες φορές. Η Γαλλία είναι ένα κοκτέιλ από όλα αυτά. Η Ligue1 είναι ένα μέσο πρωτάθλημα , όπου συγκεντρώνονται όλα αυτά τα στοιχεία.»
Η Λάτσιο έκανε μεγάλες προσπάθειες για να σε αποκτήσει, αλλά και ποδοσφαιριστές όπως ο Κλόζε, ο Κανά, ο Μαρκέτι, ο Κονκό, αλλά και ο Στανκεβίτσιους. Ποιοι είναι οι στόχοι σας;
«Ο Πρόεδρος Λοτίτο έχει τα μέσα. Είμαι σε μια ωραία ομάδα, πλήρης, με δύο παίκτες για κάθε θέση. Πιστεύω ότι θα έχουμε μια όμορφη σεζόν. Η φιλοδοξία μας είναι να προσπαθήσουμε να ψάξουμε όσα μπορούμε να πάρουμε. Να παίξουμε το δυνατό μας χαρτί. Η Λάτσιο δεν έχει κόμπλεξ. Δεν φοβάται κανέναν, αλλά σέβεται και όλο τον κόσμο».
Νιώθεις ήδη την κόντρα που υπάρχει με την Ρόμα;
«Όταν έφτασα και περπατώντας στο αεροδρόμιο, οι οπαδοί μας μου μιλούσαν συνεχώς. Ετσι είναι οι συνθήκες, είναι ένα ματς που δεν πρέπει να χάσουμε. Θυμάμαι απ΄έξω την ημέρα του πρώτου ντέρμπι. Μου επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, είναι στις 16 Οκτωβρίου. Αυτή η συνάντηση είναι ακόμα πιο σημαντική καθώς η Λάτσιο δεν έχει νικήσει στα τελευταία τέσσερα ματς του πρωταθλήματος. Και πάντα μου άρεσε να διακόπτω τέτοια σερί. Όταν ήμουν στη Σάντερλαντ, είχαν 30 χρόνια να νικήσουν τη Νιούκαστλ. Κερδίσαμε στην έδρα μας και φέραμε ισοπαλία στο γήπεδο τους. Στον Παναθηναϊκό πήραμε το πρωτάθλημα μετά από μια μακρά βασιλεία του Ολυμπιακού. Κάθε φορά που υπάρχει εκρηκτικό περιβάλλον, εμένε με εκτοξεύει»
Τελικά, η Λίβερπουλ, η Μαρσέιγ, ο Παναθηναϊκός και η Λάτσιο δεν είναι ομάδες ιδιαίτερα ήρεμες…
«Ταιριάζουν με τον χαρακτήρα μου. Εχω ανάγκη από τέτοια αδρεναλίνη, από τέτοιο πάθος. Βλέπω έτσι το ποδόσφαιρο. Μου αρέσει να είμαι σε κίνδυνο, να παίρνω ρίσκα. Αυτή είναι η φύση μου».
Ο «σόουμαν» λοιπόν, είναι νωρίς για να ηρεμήσει;
«Εχω πάντα μια πλευρά υπερβολική, αλλά πλέον έχω ηρεμήσει. Είμαι τριάντα πλέον. Αλλά έχω κάτι μικρό να υπερηφανεύομαι. Από όπου και να έχω περάσει οι άνθρωποι με εκτιμούν. Πάντα δημιουργώ μια καλή εικόνα».
Γιατί έχεις το νούμερο 99 στη Λάτσιο;
«Επειδή το νούμερο 9 το είχε ήδη άλλος. Πρόκειται για το νούμερο του αρχηγού μας Τομάζο Ρόκι. Αυτός είναι κατεστημένο εδώ, υπάρχει σεβασμός σε αυτόν. Ετσι για να κρατήσω το 9, διπλασίασα τον αριθμό».
Η Serie A είναι πάντα δύσκολη για τους επιθετικούς;
«Δεν είναι όπως ήταν παλιά. Το παιχνίδι έχει απελευθερωθεί. Υπάρχουν περισσότεροι χώροι. Στον αγώνα της πρεμιέρας με τη Μίλαν (2-2), η μπάλα πήγαινε παντού στο πρώτο ημίχρονο. Μετά, όμως, αναπτύξαμε ένα διαφορετικό στιλ. Ο Κλόζε είναι πιο κοντά στον άξονα, ενώ εγώ βγαίνω κυρίως στις δύο πλευρές».
Τι είδος προπονητή είναι ο Ρόχα;
«Είναι ένας προπονητής από τα παλιά. Του αρέσει η λεπτομέρεια, είναι αθυρόστομος, αλλά και πολύ προστατευτικός. Είναι κάτι μεταξύ του Γκι Ρου και του Ερικ Γκέρετς, που είναι δύο προπονητές με δυνατό χαρακτήρα».
Στην καριέρα σου, ποιος προπονητής σε σημάδεψε;
«Αναμφισβήτητα ο Γκι Ρου. Εάν είμαι εδώ, είμαι χάρη σ’ αυτόν. Είναι αυτός που έχει βάλει τον κόσμο μου μέσα στο ποδόσφαιρο».
Μετά από 13 χρόνια ως επαγγελματίας, ποια είναι η μεγαλύτερη σας απογοήτευση;
«Η εθνική Γαλλίας. Εχω 40 συμμετοχές αλλά μόνο 13 τελικές προσπάθειες και 9 γκολ. Αυτό το συμπέρασμα μου έχει δημιουργήσει την αίσθηση ότι ποτέ δεν είχα πραγματικά την ευκαιρία μου στην Εθνική»
Η πρώτη σου κλήση ήταν πριν από 10 χρόνια…
«Ηταν το 2002, ακριβώς πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. Ημουν 20 ετών. Αλλά τότε ήταν η σπουδαία γενιά. Μπροστά υπήρχαν ο Τρεζεγκέ, ο Ανρί, ο Τζοργκαέφ, ο Βιλτόρ, ο Ντουγκαρί. Μετά προστέθηκε και ο Νίκο (Ανελκά). Παρά τον μεγάλο ανταγωνισμό, μετείχα σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα. Και θα ήμουν και σε τρίτο , εάν δεν τραυματιζόμουν σοβαρά κόντρα στην Κίνα, πριν φύγουμε για τη Γερμανία το 2006. Αλλά δεν έχω πει την τελευταία μου λέξη».
Δεν έχεις την εντύπωση ότι το τελευταίο τρένο πέρασε το 2010;
«Δεν έχω παραιτηθεί. Ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω για να προσφέρω και άλλα πράγματα στην ομάδα της Γαλλίας. Εχω προοδεύσει. Νιώθω πιο δυνατός από πριν, από ψυχολογική και φυσική κατάσταση. Είμαι περισσότερος έτοιμος. Μπορεί να έχασα λίγη από την ταχύτητα μου με τους τραυματισμούς, αλλά έχω κερδίσει πολλά από πλευράς τακτικής. Θέλω να το δείξω. Θέλω ο κόσμος να με δει με την μπλε φανέλα. Την ημέρα που θα σταματήσω το ποδόσφαιρο, τότε θα πω ότι πέθανα και για την Εθνική Γαλλίας. Όχι νωρίτερα. Οσο παίζω, τόσο θα το πιστεύω».
Φαίνεται ότι έχεις ιερό κίνητρο…
«Αυτό πιστεύω ότι ισχύει για όλους. Η ομάδα της Γαλλίας είναι ιερή. Δεν θα πήγαινα στους Μπλε εάν ήμουν έτοιμος κατά 50%»
Αυτή η συζήτηση, όμως, δεν είναι παράξενη για κάποιον που ήταν στο φημισμένο λεωφορείο στη Νότια Αφρική;
«Σκέφτομαι συχνά τι συνέβη τότε και δεν είμαι περήφανος. Ονειρευόμουν να επιστρέψω στην Εθνική, να κερδίσω μια θέση για το Παγκόσμιο Κύπελλο και όλα τελείωσαν έτσι. Αυτή η ιστορία με κάνει ακόμα και σήμερα να νιώθω άσχημα. Για μένα είναι πιο σκληρό κι από έναν τραυματισμό. Μου θυμίζει το 2006, όταν εγώ τραυματίστηκα σοβαρά και η ομάδα έφτασε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το έζησα αυτό από μακριά, όταν θα μπορούσα να είμαι εκεί. Στη Νότια Αφρική ήταν χειρότερο. Είναι ο δικός μου εφιάλτης στην Εθνική».
Από πού προέρχεται αυτή η τεράστια επιθυμία να επιστρέψεις στην Εθνική;
«Όπως είπα, έχω ακόμα αρκετά πράγματα να τελειώσω στους Μπλε. Αυτό είναι! Δεν θέλω το τελευταίο μου μας να είναι αυτό με τη Νότια Αφρική στο Μουντιάλ του 2010. Δεν θέλω να αφήσω στο μυαλό εκείνη την εικόνα. Δεν θέλω να έχω τελειώσει σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο».
Είναι γεγονός ότι αμέσως μετά το επεισόδιο στην Κνίσνα, ο Ντομενέκ ήθελε να παραιτηθεί και εσείς πήγατε και τον είδατε και τον πείσατε να παραμείνει;
«Ειλικρινά εγώ προσωπικά δεν το ξέρω. Είναι αλήθεια ότι συζητήσαμε το θέμα. Κάποιος μου είπε ότι πήγε βιαστικά στο ξενοδοχείο και ήθελε να φτιάξει τις βαλίτσες του και να φύγει. Η αναχώρηση του θα μας είχε κυριολεκτικά σκοτώσει. Γνωρίζω τον Ραϊμόντ Ντομενέκ από όταν ήμουν 17 ετών. Μετά τον Γκι Ρου είναι ο προπονητής που με ξέρει καλύτερα. Είχα τον αδερφό του προπονητή από ηλικία 10 ετών, όταν ήμουν στην Αρλ. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Εάν έφευγε ο Ντομενέκ θα γινόταν το απόλυτο χάος».
Νιώθεις αδικημένος επειδή από τότε που ανέλαβε ο Λοράν Μπλαν, δεν σε έχει καλέσει τουλάχιστον για μια φορά;
«Θα ήθελα να κληθώ έστω και μία φορά. Με τον Λοράν γνωριζόμαστε λίγο. Θα μπορούσε πάντως να μαθαίνει τα νέα μου».
Τι σκέφτεσαι για τις εξελίξεις με τον Καρίμ Μπενζεμά;
«Ο τραυματισμός του κυριαρχεί στις συζητήσεις. Ο Καρίμ με έχει εντυπωσιάσει. Είναι ακόμα νέος και τα πάει πολύ καλά στην Ρεάλ μετά από μια δύσκολη περίοδο. Δείχνει ότι έχει χαρακτήρα. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό των μεγάλων παικτών. Κλείνει τα αυτιά του στις κριτικές. Δουλεύει σκληρά για να δείξει σε όλους ότι μπορεί το καλύτερο. Είναι λίγο σαν και μένα. Είναι αναμφίβολα ο νούμερο ένα επιθετικός στην Εθνική Γαλλίας».
Και πίσω από αυτόν;
«Στο μυαλό του προπονητή υπάρχει ο Γκαμέιρο ως νούμερο 2. Μετά υπάρχει μια ισοπαλία και βάζω τον εαυτό μου μέσα σε αυτήν, με τον Ορό, τον Γκομίς και ίσως τον Ζιρού. Εξαρτάται βέβαια και από τους ποδοσφαιριστές που ο προπονητής θεωρεί ως επιθετικούς. Σήμερα είναι λογικό να είναι ο Γκομίς. Πετυχαίνει γκολ και είναι πολύ καλός τόσο στο πρωτάθλημα, όσο και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι και το όνειρο του να επιστρέψει στην Εθνική Γαλλίας».
Όταν βλέπεις τον Μεσές, που δεν τον καλούσαν στην Εθνική και ξαναγύρισε με τον Μπλαν, το παράδειγμα του δεν σε γεμίζει ελπίδα;
«Είμαι πολύ χαρούμενος για τον Φιλίπ. Ημασταν συμπαίκτες στην Οσέρ και γνωρίζω την αξία του. Είναι ένας σπουδαίος αμυντικός. Μπορεί να γίνει ένας από τους ηγέτες της Εθνικής. Η Γαλλία χρειάζεται παίκτες με τα χαρακτηριστικά του για να ανακάμψει.»
