14 χρόνια πριν, το ρολόι σταμάτησε στις 04:30 τα ξημερώματα για επτά φιλάθλους του ΠΑΟΚ που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη σε τροχαίο δυστύχημα επιστρέφοντας από παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό.
Ώρα 20:20, 3 Οκτωβρίου 1999. Ο Τζο Νάγκμπε με ωραίο σουτ ισοφαρίζει τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ και χιλιάδες φίλοι του ΠΑΟΚ στις κερκίδες του ΟΑΚΑ πανηγυρίζουν. Δώδεκα λεπτά μετά, αποχωρούν χαρούμενοι για το βαθμό στην έδρα των «πράσινων» και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει. Η μέρα έχει πια αλλάξει, 4 Οκτωβρίου προς το ξημέρωμα, τα νέα που φτάνουν στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στο Κορδελιό, μόνο καλά δεν είναι.
Στις 04:30, δύο χιλιόμετρα μακριά από τα διόδια στα Τέμπη, το λεωφορείο του συνδέσμου του Κορδελιού με 77 άτομα να επιβαίνουν σε αυτό, συγκρούεται με διερχόμενο φορτηγάκι. Ανατροπή, πτώση σε χαντάκι και ο θάνατος σκορπίζεται στο σημείο, με έξι παιδιά 17 ως 25 χρονών να χάνουν τη ζωή τους όπως και ο 68χρονος οδηγός του άλλου οχήματος.
Χαράλαμπος Ζαπουνίδης 20 χρόνων, Δημήτριος Ανδρεαδάκης 25 χρόνων, Χριστίνα Τζιόβα 18 χρόνων, Αναστάσιος Θέμελης 22 χρόνων, Γεώργιος Γκανάτσιος 22 χρόνων, Κυριάκος Λαζαρίδης 17 χρόνων…
«H AΓAΠH TOYΣ ΓIA TON ΠAOK TOYΣ EΦEPE EΔΩ, TOYΣ AΦHΣE EΔΩ, KAI ΣYNEXIΣE ΠAPAΠEPA»
Αυτό αναγράφεται πλέον στο μνημείο που έχει στηθεί για να θυμίζει σε όλους την μαύρη νύχτα του 1999. Τότε που ακόμα και οι ορκισμένοι εχθροί του ΠΑΟΚ, όπως οι σκληροπυρηνικοί του Super 3 φίλαθλοι του Άρη, έστελναν συλλυπητήρια και ματαίωναν τη ραδιοφωνική τους εκπομπή.
«Δεν καταλάβαμε τι έγινε. Όλοι σχεδόν κοιμόμασταν και ξυπνήσαμε από τον θόρυβο της σύγκρουσης και από τα σπασμένα τζάμια που νιώθαμε να πέφτουν πάνω μας. Δεν μπορέσαμε, όσοι τουλάχιστον ήμασταν στον επάνω όροφο, να δούμε τίποτα ούτε ποιος οδηγούσε. Ακούσαμε μόνο ότι οδηγούσε ο γιος του ιδιοκτήτη…».«Στα συντρίμμια του λεωφορείου επικράτησε πανικός, άνθρωποι καλούσαν σε βοήθεια, άλλοι έψαχναν να βρουν τους δικούς τους να δουν σε τι κατάσταση είναι…»
Αυτά έλεγαν μετά όσοι επέζησαν, με 33 από αυτούς να περνάνε αρκετά βράδια στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, όπου είχαν καταλήξει ως τραυματίες…
Το συμβάν είχε συγκλονίσει άπαντες, με τον τότε παίκτη της ομάδας του ΠΑΟΚ, Σπύρο Μαραγκό, να σπεύδει στο Κορδελιό για να συμπαρασταθεί στις οικογένειες των θυμάτων. «Ζούμε τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας του συλλόγου», έλεγε ο τότε αντιπρόεδρος της ΠΑΕ, Θανάσης Ακριβόπουλος, ενώ ενημέρωνε για την ανάληψη των εξόδων των κηδειών εξολοκλήρου από τον ΠΑΟΚ.
Τα αίτια για ένα τέτοιο συμβάν ωστόσο, ακόμα αναζητούνται, με πολλούς φίλους του ΠΑΟΚ που ήταν μέσα στο λεωφορείο, να τονίζουν ότι αιτία ήταν η κούραση του οδηγού. Όπως αναγράφουν στην ιστοσελίδα τους οι οπαδοί του ΠΑΟΚ από το Κορδελιό, που έχουν βιώσει τη συγκεκριμένη τραγωδία για τα καλά «Τι σημασία έχει στην πραγματικότητα. Τα παιδιά που χάθηκαν δεν θα γυρίσουν πίσω» και υπογραμμίζουν ότι: «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Πάτρα, Λάρισα, Ηράκλειο, να εύχεσαι να είναι βραχύς ο δρόμος»…
«ΠΑΟΚΑΡΑ είμαι Χάρε μου, την ψυχή μου πάρε μου..»
Λίγες ημέρες αργότερα η εφημερίδα της Θύρας 4 κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλο με μεγάλα γράμματα: «ΠΑΟΚΑΡΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΕ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕ ΜΟΥ..», αφιερώνοντας τον τίτλο στα χαμένα αδέρφια τους που χάθηκαν τόσο νωρίς έπειτα από ταξίδι για να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα.
«Η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνεχίζει παραπέρα»
Εκεί που χάθηκαν οι έξι ζωές των φιλάθλων του ΠΑΟΚ έχει στηθεί ένα μνημείο με τα ονόματά τους και σε ένα άλλο αναγράφεται: «Η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνεχίζει παραπέρα».
Αφιερωμένο στους αδικοχαμένους φιλάθλους του ΠΑΟΚ
Δεν το μπορείς των αδερφών
κακία να κρατήσεις,
γιατ’η ζωή επέλεξε
νωρίς να τους αφήσει.
Κλάψε Δικέφαλε Αετέ
και πέτα εκεί κοντά τους,
άνοιξε πάλι τα φτερά
κάν’τα φτερά δικά τους.
Όταν διαβείς το δρόμο τους,
Δικέφαλε σταμάτα,
χαιρέτα τους μου κι ύστερα,
συνέχισε τη στράτα
χαιρέτα τους μου κι ύστερα,
συνέχισε τη στράτα,
Μπορεί να πήγαν κάπου αλλού
μα όλο εδώ γυρνάνε,
κατήργησαν τα σύνορα
μαζί μας τραγουδάνε.
Δεν μας αφήσανε ποτέ
δε θέλουν να ‘μαστε μόνοι,
Όλοι μαζί για ‘σένανε
φωνάζουμε ακόμη.
Σα να τους να δεις να φεύγουνε,
Δικέφαλε θυμήσου,
πόσες βραδιές περάσαμε,
εσύ κι εγώ μαζί τους,
πόσες βραδιές περάσαμε,
εσύ κι εγώ μαζί τους.
