Ο Δημήτρης Διαμαντίδης στην αναμέτρηση με την Κούμπαν θα φτάσει τις 200 συμμετοχές στην Euroleague και θυμάται μερικές στιγμές.
Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού μιλάει στη επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας και γυρνάει τον χρόνο πίσω, λέγοντας για τον αγώνα που ξεχωρίζει, αλλά και ποιον αγώνα θα ήθελε να ξεχάσει.
Διαβάστε αναλυτικά όσα παρουσιάζει η ΚΑΕ Παναθηναϊκός στην επίσημη ιστοσελίδα της:
«Έχουν περάσει εννέα χρόνια και κάτι -ελάχιστες- μέρες από ντεμπούτο του Δημήτρη Διαμαντίδη στην Ευρωλίγκα, φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Από εκείνον τον αγώνα, στις 3 Νοεμβρίου 2004 απέναντι στην Ουνικάχα Μάλαγα, μέχρι σήμερα έχουν διαδραματιστεί πολλά. Πάρα πολλά… Και όλα οδήγησαν, φτάνοντας πια τους 200 αγώνες στην Ευρωλίγκα αύριο απέναντι στη Λοκομοτίβ Κούμπαν, ο Διαμαντίδης να θεωρείται από τους κορυφαίους στην ιστορία του αθλήματος.
Τα τρία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι η κορωνίδα και αυτά που τον ενδιαφέρουν. Οι ατομικοί τίτλοι, τους οποίους όλοι λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε, είναι αυτοί που για τον ίδιο σημαίνουν τιμή, αλλά μένουν λίγο πιο εκεί. Γι’ αυτόν μετράει το παιχνίδι… Ή αν προτιμάτε, ο αγώνας. Στο κατώφλι των 200 συμμετοχών στην Ευρωλίγκα ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, θυμάται τέσσερις αγώνες… Ή μάλλον τρεις… Τα μαθηματικά τα αφήνουμε σε εσάς. Αυτός θα σας πει τι απάντησε στο ποιος είναι ο αγώνας που θυμάται περισσότερο, ποιος είναι αυτός που θα ήθελε να ξεχάσει και τι είχε γίνει σε εκείνον τον πρώτο αγώνα απέναντι στην Ουνικάχα Μάλαγα… Το… παρκέ του ανήκει…
“Η πρώτη ερώτηση είναι πολύ εύκολο να απαντηθεί: Ο τελικός του 2007! Νομίζω ότι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνον τον τελικό. Γιατί ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό για μένα, γιατί ήταν ένας τίτλος που θέλαμε όλοι πολύ, γιατί ήταν στο σπίτι μας, γιατί ήταν ο κόσμος… Για πολλούς λόγους είναι αυτό που θυμάμαι περισσότερο. Ποιον θα ήθελα να ξεχάσω; Κυριολεκτικά, κανέναν, γιατί από όλους κάτι μαθαίνεις. Ακόμη κι όταν χάνεις, κάτι μπορεί να κερδίζεις… Σίγουρα, θα ήθελα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα στον ημιτελικό του 2005 στη Μόσχα ή στον ημιτελικό του 2012 στην Κωνσταντινούπολη, όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι… Όσο για τον πρώτο μου αγώνα… Πάνε και πολλά χρόνια… (γελάει) Ειλικρινά, δεν θυμάμαι τίποτα… Μην ρωτήσετε γιατί, αλλά έτσι είναι…”
