Skip to main content

Από τη μέρα που ήρθε στον κόσμο είχε να αντιμετωπίσει μόνο προβλήματα. Κι όμως αυτή τη στιγμή είναι ο αθλητής που θέλει να δει να τρέχει στο Λονδίνο ΟΛΟΣ ο πλανήτης…

Ο γεννημένος το 1986 στη Νότιο Αφρική, Όσκαρ Πιστόριους, ακρωτηριάστηκε σε ηλικία 11 μηνών λόγω σοβαρού προβλήματος και στα δύο κάτω άκρα. Από τότε όμως έχει κυλήσει πολύ νερό και κυρίως πολύ θέληση στη ζωή του. Δεν πτοήθηκε ποτέ, δεν έψαξε ποτέ για δικαιολογίες. Αγάπησε τον αθλητισμό από πολύ μικρή ηλικία. Ράγκμπι, πόλο, τένις, πάλη. Μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό σε αγώνα ράγκμπι θα περάσει σιγά σιγά στον στίβο. Στην Αθήνα το 2004 και σε ηλικία 19 χρόνων θα πάρει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, την πρώτη του συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση. Το 2012 στο Λονδίνο είναι έτοιμος να τρέξει στα 400 και στα 4Χ400 σκυταλοδρομίας. Στους «κανονικούς»Ολυμπιακούς Αγώνες…

Αυτό ήταν ανέκαθεν το όνειρό του. Να αγωνιστεί σε κανονικούς αγώνες και όχι σε αυτούς με άτομα με ειδικές ανάγκες. Άλλωστε από το 2005 μέχρι και το 2007, ο “Blade Runner” όπως τον αποκαλούν, κατακτά μόνο χρυσά μετάλλια συντρίβοντας τα δικά του παγκόσμια ρεκόρ. Για χάρη του θα διχαστούν τα μέλη της Ολυμπιακής Επιτροπής. Του δίνουν τα «Cheetahs», τα πρόσθετα μέλη από ανθρακονήματα που φοράει, κάποιο πλεονέκτημα έναντι των αρτιμελών αθλητών; Η απόφαση της μετά από έρευνα θα ήταν πως του δίνει καλύτερη ισορροπία. Η προσφυγή του στο Διεθνές Αθλητικό Δικαστήριο της Λωζάννης θα τον δικαιώσει. Η IAAF θα κάνει ένα βήμα πίσω, προσφέροντάς του τη δυνατότητα να διεκδικήσει τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο το 2008.

Τότε δεν θα καταφέρει να πιάσει το όριο. Αφού θα σαρώσει ξανά τα χρυσά στους Παραολυμπιακούς του 2οο8, θα περιμένει μέχρι το καλοκαίρι του 2011. Στις 19 Ιουλίου και στο Λινγκάνο της Ιταλίας θα πετύχει επίδοση 45,07 στα 400μ., χρόνος που του χάρισε τη δυνατότητα συμμετοχής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στη Νταεγού και κατ’ επέκταση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012.

Όλος ο αθλητικός και μη πλανήτης ανυπομονεί να δει τις κούρσες του. Να δει τον άνθρωπο που δεν θεωρεί ότι είναι άτομο με ειδικές ανάγκες (πως θα μπορούσε άλλωστε!!!), γι’ αυτό και αρνείται να παρκάρει το αμάξι του στον ειδικό χώρο των αναπήρων…