Το να ξεχνάς ονόματα, δεξιότητες ή πληροφορίες που έχεις διδαχθεί από τα σχολικά/ ακαδημαϊκά σου χρόνια συχνά θεωρείται κάτι αρνητικό. Όμως, όσο παράξενο και βολικό κι αν φαίνεται, μια έρευνα έδειξε ότι αυτή η τάση της “λήθης” παίζει θετικό ρόλο στη μάθηση: στην πραγματικότητα μπορεί να αυξήσει τη μακροχρόνια διατήρηση, την ανάκτηση πληροφοριών και την απόδοση. Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο Ινστιτούτο Διδασκαλίας και Εκμάθησης της Αμερικανικής Φυσιολογικής Εταιρείας (APS).

“Οι ενδείξεις αυτές διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε ό, τι μπορούμε να αποθηκεύσουμε και να ανακτήσουμε, ανασύρουμε από τη μνήμη μας – εξηγεί ο Robert A. Bjork, συν-συγγραφέας της μελέτης, σε δήλωση -. Μια αλλαγή στο πλαίσιο μπορεί να οδηγήσει σε λήθη, αλλά μπορεί επίσης να αλλάξει και να εμπλουτίσει τον τρόπο κωδικοποίησης και ανάκτησης των πληροφοριών, γεγονός που μπορεί να βελτιώσει τη μάθηση ».

Έτσι, το να ξεχνάμε όχι μόνο “επιτρέπει” μεγαλύτερο χώρο στη μνήμη, αλλά οι κώδικες που δημιουργούνται, καθίστανται προσβάσιμοι και μοναδικοί σε μια συγκεκριμένη, προκαθορισμένη μνήμη και γίνονται ένας νέος πόρος για άλλες μνήμες.

Ο Bjork ορίζει τη λήθη ως “μείωση της ευκολίας πρόσβασης σε συγκεκριμένες πληροφορίες ή διαδικασίες σε δεδομένη χρονική στιγμή”. Για παράδειγμα, κάτι μπορεί να αποτυπωθεί έντονα στη μνήμη μας (αυτό που είναι γνωστό ως “ισχυρή χωρητικότητα αποθήκευσης”), όπως ένας τηλεφωνικός αριθμός παιδικής ηλικίας, ωστόσο όλα αυτά μπορεί να είναι δύσκολα να ανακάμψουν γρήγορα λόγω του χρόνου που έχει παρέλθει από τότε που υπήρξε πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες.