Οι μέρες το καλούν οι ελληνικές σημαίες να βγαίνουν από μπαούλα και ντουλάπια και να στολίζουν μπαλκόνια και αυλές. Ξετυλίγονται στις εθνικές επετείους, όπως η χθεσινή και κάθε χρόνο μετριούνται και βγαίνουν … λιγότερες, καθώς η φιλοπατρία συγχέεται με έννοιες που δεν ταιριάζουν στη σύγχρονη κοινωνία ή απλά η σημαία δεν ανήκει στα must της εποχής.
Κι όμως. Υπήρξαν άνθρωποι που έμειναν στην ιστορία εξ’ αιτίας μίας σημαίας κι όσων συμβόλιζε για εκείνους. Χαρακτηριστική περίπτωση η κυρά της Ρω!!!
Επί 34 χρόνια, μόνη και μόνιμη κάτοικος της βραχονησίδας Ρω (που βρίσκεται απέναντι από την Αντίφελλο της Μικράς Ασίας ήταν η Δέσποινα Αχλαδιώτου, η Ακρίτας του Αιγαίου και του Ελληνισμού, η “Κυρά της Ρω”. Από το 1927 ως το 1961, έζησε εκεί και κάθε μέρα ύψωνε την Ελληνική Σημαία, για να πει σ’ όλους, πως τούτος ο τόπος που πατούσε, ήταν Ελλάδα.
Η ίδια έλεγε λίγα λιτά λόγια για όσα έκανε: “Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ. Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο. Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες. Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις Τουρκικές ακτές. Την Ελληνική Σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον Τάφο.”
Στις 14 Μαϊου του 1982, η ενενηντάχρονη Δέσποινα Αχλαδιώτου κηδεύτηκε με τιμές Εθνικής ηρωίδας. Το φέρετρό της ήταν σκεπασμένο με την Ελληνική σημαία.
Διαβάστε ακόμη:
“Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ωσάν αυτή που μου ‘λαχε δεν είδα”
