Η φαντασία κατασπαράζει την πραγματικότητα και τις διαστάσεις της μέρα με τη μέρα και το βλέμμα των τηλεθεατών παγκοσμίως έχει στραφεί σε τι άλλο, μα στο series-mania/couch potato tendency (όπως το ονομάζω προσωπικά), δηλαδή στην άμεση στροφή και προτίμηση του τηλεοπτικού κοινού στις τηλεταινίες ή σειρές μάλλον, περισσότερο απ’ότι στην έβδομη τέχνη.
Μια τάση που τη βλέπαμε να σιγοβράζει τα τελευταία πέντε χρόνια (αν και υπήρχε πιο έμμεσα και πριν 15 χρόνια-οπότε και ξεκίνησε ένα τηλεοπτικό μπαμ, οριοθετημένο αρκετά μετά από σειρές όπως το Dallas, τα Φιλαράκια, το 24, τους Simpsons, το South Park, τα X-Files, you name it!
Για να το πούμε διαφορετικά, υπάρχει τόνος τηλεοπτικής πληροφορίας στις μέρες μας, «μα πώς γίνεται να μην έχεις δει το The Wire;», «το Twin Peaks 25 χρόνια μετά την πρώτη σαιζόν είναι απλά μεγαλοφυές», ξέρω ότι πρέπει να δω και το παλιό και το νέο Newsroom, αλλά πως;
Δεν υπάρχει τόσος χρόνος διαθέσιμος και οι περισσότερες σειρές τρέχουν πάνω από 80 επεισόδια πια. Μέχρι και το Walking Dead, βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ, έχει φτάσει αισίως στον 8ο κύκλο! Και ναι είμαι από τους λίγους εναπομείναντες-ζωντανούς που το συνεχίζει ακάθεκτα και περιμένει τέλη Φεβρουαρίου να ξεκινήσει η προβολή και της υπόλοιπης σαιζόν.
Τα… συστατικά από τα οποία αποτελείται η αγαπημένη σου τηλεοπτική σειρά;
Με αυτήν την αφορμή καταθέτω μια λίστα από most started least finished series, TV dramas, έναν οδηγό επιβίωσης για σειρές.
Breaking Bad δύο λέξεις, ένα όνομα, τεράστια αξία για όσους από μας την απόλαυσαν μέχρι τέλους (και ποιος θα λειτουργούσε διαφορετικά;). Αλυσιδωτές κλιμακωμένες καταστάσεις που οδηγούν τον βασικό ήρωα να φτάσει και να ξεπεράσει τον κακό του εαυτό που είχε καλά κρυμμένο δουλεύοντας ως καθηγητής Χημείας. Ένας χείμαρρος από απρόοπτα, τρομερό screenwriting, απίστευτα πλάνα στην έρημο της Αλμπουκέρκης στο Νέο Μεξικό,
Μμμ οι Sopranos που κατέλαβαν ολόκληρη δεκαετία σχεδόν, σίγουρα τη στιγμάτισαν, έκαναν αρκετή κοιλιά κατά την 6η σεζόν, όπου ο πρωταγωνιστής και ιθύνων νους της οικογένειας, μαφίας, πέφτει σε κώμα και κάπως έτσι ξεκινάει μια σεκάνς ονειρικής διάστασης, όπου ο ίδιος άνθρωπος έργαζεται ως μετακινούμενος πωλητής kinda και φυσικά όλη η δράση και η πλοκή αλλάζει επίπεδο. Πολλοί κάπου εδώ αποχώρησαν από την αίθουσα.
Οι Mad Men είναι σίγουρα από τις καλύτερες σειρές της δεκαετίας που έχουν βγει, οπότε ούτε εδώ υπάρχει οδηγός επιβίωσης γιατί πολύ απλά και στη decadence, επαγγελματική και προσωπική, o Don Draper οδηγεί από την αρχή μέχρι το τέλος την αυτοκρατορίας της διαφημιστικής του είτε στην κορυφή είτε στο γκρεμό κι εμείς απλά τον ακολουθούμε.
Σίγουρα αποτρεπτικά μπορώ να μιλήσω για τη δεύτερη σαιζόν του True Detective. Μάθιου Μακόναχι where are you my dear; Και πέραν αυτού, είναι βασικά μέτρια, αδύναμη σε plot και-κατά τη γνώμη κάποιων-με ρατσιστικές αναφορές. Οπότε απλά don’t watch it!
O Doctor Who έχει βγάλει στον αέρα 840 επεισόδια, 97 από τα οποία αγνοούνται. Οπότε εάν δεν είστε τελειομανείς ή βαριέστε απλά, ισχύει η λογική ότι like classics τίποτα, οπότε απλά κάν’τε skip σε ολόκληρο τη συνέχεια- revival από 2005 και μετά.
Και φυσικά για το τέλος οι Lost που εκτός από το τέλος που είναι θολό, βεβιασμένο και δυστυχώς μέτριο, αρκετά επεισόδια της τρίτης σεζόν επίσης είναι άστοχα και αδιάφορα, ενώ η πέμπτη χαοτική με την ελπίδα ανάρρωσης μέχρι τέλους (που δε συνέβη).
