Ο τριχωτός τετράποδος φίλος της Μαρία Λόκι, την συντρόφευε καθημερινά παντού, ακόμα και στην εκκλησία, όπου η συμπαθέστατη γυναίκα αγαπητή από όλους τις συμπολίτες της άκουγε την λειτουργία. Όταν η Μαρία έφυγε από τη ζωή, ο Τσίτσο, συνέχιζε να πηγαίνει στην εκκλησία, καθόταν στο ιερό, δύο βήματα από το ιερέα, περιμένοντας μάταια την ιδιοκτήτρια του να φανεί.

Πριν λίγες ημέρες όμως, έγινε γνωστό ότι «ο σκύλος ολόκληρου του Σαν Ντονάτσι», όπως τον έλεγαν, έφυγε και αυτός από τη ζωή, καθώς στα 12 του χρόνια αντιμετώπιζε θέματα υγείας και βρισκόταν υπό την παρακολούθηση κτηνιάτρου.

Οι κάτοικοι της περιοχής που αγαπούσαν πολύ τον Τσίτσο λυπήθηκαν με την απώλειά του, όμως είναι σίγουροι ότι τώρα οι δύο αγαπημένοι φίλοι θα είναι μαζί.

Δεν είναι η πρώτη φορά πάντως που στην Ιταλία ένα πιστό κατοικίδιο περιμένει στωικά τον ιδιοκτήτη του που έχει φύγει από τη ζωή. Πριν λίγο καιρό είχε συγκλονίσει η ιστορία του γάτου Τόλντο ο οποίος επισκέπτεται καθημερινά τον τάφο του αφεντικού του στην ιταλική πόλη της Πιστόια. Μεταφέρει μάλιστα στο στοματάκι του ξερά φύλλα, κλαδάκια, πλαστικά ποτηράκια, χαρτομάντιλα κι ό,τι βρει στον δρόμο του και τα προσφέρει σαν μικρά δώρα στο μνήμα του αγαπημένου του Ρέντζο Ιοτζέλι που πέθανε σε ηλικία 71 ετών.

Οι ιστορίες του Τσίτσο και του Τόλντο θυμίζουν έντονα εκείνη του σκύλου Χάτσικο, ενός λευκού ιαπωνικού ακίτα που πιστός στο αφεντικό του τον περίμενε στο σταθμό του τρένου, ακόμα κι όταν εκείνος πέθανε από εγκεφαλικό. Ο Χάτσικο τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό επί δέκα χρόνια ακόμα και αν το αφεντικό του δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Με τη στάση του συγκίνησε πολλούς, έγινε σύμβολο αφοσίωσης και η ιστορία του μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη στην ταινία «Χάτσικο: η ιστορία ενός σκύλου» με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ και ένα ανοιχτόχρωμο ακίτα. Πλέον όλοι μπορούν να θαυμάσουν τον Χάτσικο στον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια καθώς έξω από την είσοδο φιγουράρει ένα μπρούτζινο άγαλμα που τον απεικονίζει καθιστό να περιμένει ακόμα το αφεντικό του.