Το βασικό προσόν της Rosamund Pike είναι ότι αντιλαμβάνεται ότι το Χόλιγουντ θέλει χρόνο. Ξέρει ότι μπορεί κανείς να “σκάβει” για χρόνια και σε μια στιγμή να αλλάξει η τύχη του. Κάπως έτσι αντιλαμβάνεται τη δική της πορεία, ξέρει ότι οι περισσότεροι την αποκαλούν “Gone Girl”, την ταινία του David Fincher που την έβαλε για τα καλά στο χάρτη και θα την αποκαλούν για καιρό ακόμα.
Σκέψου αυτός ήταν ο ρόλος που ήθελαν η Reese Witherspoon, η Natalie Portman και η Charlize Theron που είχαν ήδη το αγαλματάκι, τη δεδομένη χρονική στιγμή, και πολύ περισσότερες διασυνδέσεις. Ευτυχώς για την ίδια, ο Fincher λειτουργεί πολύ διαφορετικά από άλλους σκηνοθέτες και κάνει οντισιόν από Skype προτού ξεκινήσει τις κατ’ ιδίαν επαφές με τους υποψηφίους. Μετά από αρκετές τέτοιες συνεδρίες κατέληξε ότι η Pike ήταν το “Gone Girl”.
Από την άλλη πλευρά, ο ρόλος αυτός είναι που έδωσε στην Pike την δυνατότητα να βάλει μπροστά το «A United Kingdom,» την έσχατη κινηματογραφική της απόπειρα, και δεν γίνεται λόγος τυχαία. Να σημειώσουμε εδώ ότι μετά το Gone Girl, η Pike έβαλε την καριέρα λίγο στην άκρη, έφυγε από τα φώτα της δημοσιότητας οικειοθελώς για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να κάνει οικογένεια.
Δείτε επίσης:
Η Σοφία Βεργκάρα δεν κάνει βίντεο που διαρρέουν
8 mirrorless φωτογραφικές μηχανές κάτω από 500 ευρώ
Στο A United Kingdom υποδύεται τη σύζυγο του πρώτου προέδρου της Μποτσουάνα που, ναι μεν φαίνεται ελαφριά δραμεντί, αλλά στην ουσία θίγει καίρια ζητήματα όπως η αποικιοκρατία και ρατσισμός. Είναι το είδος των ερωτημάτων που βρήκε ενδιαφέροντα βλέποντας το ‘In the Name of the Father’, πίσω στο μακρινό 1993, την ταινία που κατά δική της ομολογία την παρακίνησε για να ασχοληθεί με την ηθοποιία. Και όπως λέει η ίδια, «το είδος της ταινίας που μπορεί να έχει κάποια φυσική επίδραση στο θεατή, να προκαλέσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση.»
Φυσικά, αμφιταλαντεύτηκε αρκετά μεταξύ κινηματογράφου και θεάτρου, μια επίδραση που είχε από τους επαγγελματίες τραγουδιστές της όπερας γονείς της αλλά ευτυχώς στα 20 χρόνια που ακολούθησαν σε τηλεόραση και κινηματογράφο (η πρώτη της δουλειά ήταν η σειρά “Seven Days,” πίσω στο μακρινό 1998) έδειξε να ξέρει τι κάνει.
Είναι αυτή η κατάλληλη ταινία για να επιστρέψει; Άλλοι θα πουν, ναι άλλοι θα πουν όχι και στο τέλος θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Πολλές φορές εκεί που υπάρχουν λιγότερες απαιτήσεις εξαρχής υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν και δεν αποκλείεται να αναδειχθούν νέα πρόσωπα και νέα πράγματα από την ταινία.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ της.
