Όταν το Facebook “ανέβηκε” μόλις πριν από μια δεκαετία περίπου, κάποιος περιέγραψε τη λαμπερή, νεοσύστατη πλατφόρμα κοινωνικών μέσων ως ένα μεγάλο μεγάλο κοκτέιλ όπου θα μπορούσε κανείς να “βγαίνει” και “μπαίνει” σε συνομιλίες, να συναντά νέους ανθρώπους, παλιούς γνωστούς, και να μοιράζονται ιδέες και πληροφορίες.

 

Το Facebook στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με το writer’s lab του Sid Caesar, όπου οι συγγραφείς φωνάζουν δυνατά ή εκφωνούσαν το υλικό τους με την ελπίδα να επιλεχθούν κάθε φορά που ο βασιλιάς της κωμωδίας, Caesar, εμφανιζόταν στο δωμάτιο για να δει τι συνέβαινε.

 

 

Η μεγάλη διαφορά είναι ότι τα σενάρια αυτών των συγγραφέων ήταν χρυσά, ενώ το Facebook ήταν γεμάτο με ατελείωτες λούπες και viral βίντεο που έδειχναν ένα πάντα να φταρνίζεται, γάτες που εκπλήσσονται όταν τις πειράζεις, προ-selfie phtos με γυναίκες ή άνδρες που γούρλωναν τα μάτια και ούτω κάθ’εξης! Με αυτόν τον τρόπο, ένα κλικ “Like“, χωρίς γέλια / κλάματα ή άλλα emojis, περιόριζε την “απάντηση” μας στα αντίστοιχα “χρυσά posts”.

 

 

Ο CEO του Facebook, Mark Zuckerberg, το ευγενές όνειρο της ουσιαστικής αλληλεπίδρασης που φέρνει τους ανθρώπους μαζί ήταν τώρα οι λευκές σελίδες του ψυχρού καλούντος. Στη συνέχεια ήρθε το Twitter το οποίο σύντομα έπεσε σε μια άλλη λούπα ηλιθιότητας και σχολίων που προέρχονταν κυρίως από τρολ λες και η πλατφόρμα δημιουργήθηκε αποκλειστικά για να τους βοηθήσει να ασχοληθούν με τα θέματα διαχείρισης θυμού. Έπειτα την εμφάνιση του έκανε ο διαδικτυακός τόπος ή αλλιώς η “κενή αίθουσα με τους καθρέφτες”, γνωστός ως Instagram και η εντελώς άσκοπη συνδεσιμότητα, το Linkedin, η οποία απλώς επιβεβαίωσε τη βαθιά υποψία ότι η συμμετοχή σε αυτή την ομάδα ήταν σαν να αποστέλνετε το βιογραφικό σας στην τρελή κυρία με τις γάτες της διπλανής πόρτας.

 

Είμαι σίγουρη ότι για πολλούς τα social media είναι ένα groove, ένα εργαλείο που τους βοήθησε και βοηθάει να πιστεύσουν ότι μπορούν με τον ίδιο τρόπο και καλύτερα μάλιστα, να ‘σερφάρουν” και ν’ανακαλύπτουν και την πραγματικότητα.

 

Ακόμα, επιτρέψτε μου να μαντέψω ότι ίσως για μερικούς τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης δεν είναι όλα τόσο “αλλοτριωμένα”. Σε ένα βαθμό ισχύει και σε άλλο μεγαλύτερο μάλλον όχι. Είναι αλήθεια ότι οι πλατφόρμες των κοινωνικών μέσων όπως το Facebook, το Twitter, το Instagram, το Tumblr, δεν έχουν κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους, πιο ηλιόλουστους ή πιο ενεργούς, ζωηρούς και με αυτοπεποίθηση, αλλά το ακριβώς αντίθετο, πιο απογοητευμένους, μοναχικούς και κοινωνιοπαθείς.

 

Τώρα προτού αναπηδήσετε και αρχίσετε τα: “αυτό δεν ισχύει”, “καταλαβαίνω τι λες αλλά…” κλο κλπ και να πείτε αλλά … αλλά … αλλά … κλπ. Θα σας ζητήσω να ηρεμήσετε γιατί κάπου πάει όλο αυτό… το όνομα του είναι Mike Campau και είναι digital artist. Κι ο ίδιος αναρωτιέται για τον κόσμο των κοινωνικών μέσων ενημέρωσης και τα αποτελέσματά του.

 

 

 

 

 

 

 

Ο Campau είνα εξαιρετικά σεβαστός και αναγνωρίσιμος, αλλά και πολύ επιτυχημένος ψηφιακός καλλιτέχνης. Εργάστηκε πάνω με μια λίστα με ονόματα πιο εντυπωσιακή από τον κατάλογο των προσκεκλημένων μιας τελετής απονομής βραβείων. Ένα από τα πρόσφατα έργα του λέγεται ANTISOCIAL, στο οποίο χρησιμοποιεί τη φωτογραφία καθώς και πληροφορικά συστήματα (computer generated imagery) για να κάνει ερωτήσεις σχετικά με τον κόσμο των social media:

 

 

 

 

“Τα Social Media αρχίζουν να αποτραβιούνται στην άκρη σιγά σιγά, και δικαίως. Κάθε πλατφόρμα έχει τα δικά της προβλήματα, αλλά όλα είχαν μεγάλη επίδραση στην κοινωνία στο σύνολό της, τόσο καλή όσο και κακή. Κάθε εικόνα που χρησιμοποιώ εκτυλίσσεται σε ένα άδειο χώρο στάθμευσης, το οποίο είναι ένα σύμβολο των μοναδικών αλλά απομονωμένων post που υπάρχουν στο διαδίκτυο, παρ’όλο που τοποθετείται σε περίοπτη θέση όπου μπορούν όλοι να το δουν όλοι εύκολα”.