Σήμερα βρίσκονται παντού. Εξελίσσονται, εκπλήσσουν και εξυπηρετούν ανάγκες ενώ όλο και αποκτούν νέες δυνατότητες. Ο λόγος για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, που ωστόσο δεν είναι και τόσο … παλιά ιστορία.
Στα μέσα της δεκαετίας του 40 μία χούφτα άνθρωποι στις ΗΠΑ πάσχιζαν μπροστά σε ένα τεράστιο και θορυβώδες μηχάνημα να το πείσουν να κάνει μία απλή … πρόσθεση. Όχι όμως με τη λογική των απλών αριθμομηχανών. Με μία … τεχνητή νοημοσύνη προγραμματισμού. Θεωρούσαν ότι αν αυτό γινόταν θα δημιουργούσαν μία νέα κοσμογονία. και δεν είχαν άδικο.
Επιστήμονες με ανώτατες σπουδές στην ηλεκτρονική και τα μαθηματικά προσπάθησε να συγχρονιστεί για να βάλει σε λειτουργία τον πρώτο θαυματουργό υπολογιστή. Η δουλειά και ο ρυθμός εκείνου του μακρινού «προγόνου» των σημερινών υπερυπολογιστών ακούγεται πλέον γελοία, αφού για μία απλή πράξη πρόσθεσης χρειαζόταν πολύ περισσότερη ώρα από τον μέσο ανθρώπινο νου. Η δε προετοιμασία για την λειτουργία του χρειαζόταν μέρες ολόκληρες.
Όμως η αξία βρισκόταν στην ιδέα και στο γεγονός ότι επιτέλους κάποιο μηχάνημα μπορούσε να λειτουργήσει όπως το ανθρώπινο μυαλό, έστω κι αν η προετοιμασία του ήταν χρονοβόρα. Και στην πρώτη αυτή φάση του χρήστες και σύμβουλοί τους δεν μπορούσαν να είναι παρά μόνο εξειδικευμένοι γνώστες μαθηματικών. Γιατί ο υπολογιστής γνώριζε και καταλάβαινε μόνο την «γλώσσα» των αριθμών και καμία άλλη.
Εκείνα τα πρώτα χρόνια ανάπτυξης των ηλεκτρονικών υπολογιστών το μεγάλο πρόβλημα που κλήθηκαν να επιλύσουν οι δημιουργοί τους ήταν το ζήτημα της μνήμης.
Επικοινωνιακή μάστιγα τα κινητά… ήρθε όμως η εφαρμογή που θα σε βάλει στην θέση σου!
Κάπου εκεί έκανε την εμφάνισή της μια ιδιοφυΐα, η Γκρέις Μάρεϊ Χόπερ. Δούλευε στο αμερικανικό Ναυτικό και αργότερα οι συνάδερφοί της της κόλλησαν το παρατσούκλι «εκπληκτική Χάρις». Η γυναίκα αυτή έκανε μια σωτήρια εφεύρεση, η οποία άλλαξε άρδην την εικόνα των ηλεκτρονικών υπολογιστών: έφτιαξε το compiler, δηλαδή τον «μεταγλωττιστή», ένα πρόγραμμα το οποίο μεταφράζει τη γλώσσα προγραμματισμού σε γλώσσα μηχανής, ώστε να την «καταλαβαίνει» ο υπολογιστής και να εκτελεί τις εντολές που του δίδονται.
Ήταν «το μαγικό κλειδί» που έβγαλε τον ηλεκτρονικό υπολογιστή από το άβατον των ειδικευμένων μαθηματικών και τον έκανε προσιτό στον απλό χρήστη. Από εκεί και πέρα ήταν απλώς ζήτημα χρόνου η δημιουργία του Cobol (Common business-oriented language), της «γλώσσας» δηλαδή που επιτρέπει τη χρήση των υπολογιστών σε πρακτικές εφαρμογές. Αργότερα ήρθε η Basic, η γλώσσα που έκανε πια τους υπολογιστές απαραίτητο συμπλήρωμα για την ζωή όλων μας. Και τότε το πρόβλημα μετατοπίστηκε στην μνήμη. Ήδη το μεγαλύτερο κομμάτι του χώρου, που χρησιμοποιούσαν οι υπολογιστές για να αποθηκεύσουν τα δεδομένα τους είχε καταληφθεί από το «σχέδιο της μετάφρασης». Οι προγραμματιστές τους αναγκάστηκαν να εφεύρουν τρόπους για να εξοικονομήσουν μνήμη. Ένα από τα «κόλπα» τους, λοιπόν, ήταν η σύντμηση των ημερομηνιών σε έξι μόνο ψηφία, ανά δύο για την ημέρα, τον μήνα και τον χρόνο. Κανονικά, για τον χρόνο χρειάζονταν τέσσερα ψηφία, προκειμένου να απεικονίζονται και οι αιώνες.
Ανακύκλωση θησαυρός!!! Ένα τόνο χρυσού ανάκτησε η Apple από χαλασμένες συσκευές
Ωστόσο, στις αρχές της δεκαετίας του ’50 η αγορά των υπολογιστών είχε αρχίσει να δημιουργείται και οι ανάγκες για μεγαλύτερη μνήμη ήταν το βασικό στοιχείο του ανταγωνισμού. Οι προγραμματιστές βρίσκονταν τότε σε απόσταση μισού αιώνα από την είσοδο του 2000 και -όπως ήταν φυσικό- ελάχιστα τους απασχολούσε το πρόβλημα που θα ανέκυπτε αργότερα. Έτσι τα περισσότερα κομπιούτερ προγραμματίστηκαν να μετρήσουν μέχρι την τελευταία μέρα, του τελευταίου έτους του προηγούμενου αιώνα. Και στην ουσία η άγνοιά τους στην συνέχεια θα τα … τρέλαινε. Η μηχανική τους «λογική» έλεγε ότι δεν μπορεί στο τελευταίο λεπτό της χιλιετίας -όταν το ημερολόγιό τους θα ανέγραφε 31-12-1999 ώρα 23.59- να γυρίσουν 99 χρόνια πίσω. Η μνήμη τους δεν έχει προετοιμαστεί για τέτοια … ταξίδια στον χρόνο, κι άλλωστε ακόμη κι αν αναγνώριζαν μία τέτοια ημερομηνία θα ήξεραν ότι τότε δεν είχαν λόγο ύπαρξης.
Έτσι στο τέλος της προηγούμενης χιλιετίας η ανθρωπότητα έζησε τον πανικό του «ιού του μιλλένιουμ», καθώς οι ειδικοί πίστευαν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα σε μία κοινωνία, που βάσιζε ήδη τα λειτουργικά της συστήματα σε υπολογιστές, θα δημιουργείτο όχι από τα κομπιούτερ που θα μηδενίζονταν ή θα έχαναν τα αρχεία τους αλλά από εκείνα που με τον δικό τους παράδοξο τρόπο θα άντεχαν την κρίση. Και ο φόβος που «πάγωνε» τότε την ανθρωπότητα ήταν ότι οι υπολογιστές θα έπαιρναν … πρωτοβουλία.
Ο έρωτας στα … χρόνια του διαδικτύου – Πόσες πιθανότητες έχει;
Κάτι που όπως όλοι ξέρουμε πια ευτυχώς ούτε συνέβη, ούτε απειλήθηκε να συμβεί.
