Η νέα ταινία «The Sacred of a killing Deer» δεν απευθύνεται στους άτολμους, ή ακόμη περισσότερο στους αδύναμους ανθρώπους. Ο τίτλος του αναφέρεται στο ελληνικό μυθικό ζώο που ανήκε στην Άρτεμις και σκοτώθηκε κατά λάθος από τον Αγαμέμνονα, ο οποίος έπρεπε στη συνέχεια να θυσιάσει ένα μέλος της οικογένειάς του για να κατευνάσει τη θεά. Στην ταινία, ο καρδιoχειρούργος Steven Murphy είναι ο σύγχρονος μας Αγαμέμνων, ο οποίος φτιάχνει τον χαρακτήρα της Nicol Kidman, την Άννα, την Κλυταιμνήστρα. Η κτηνωδία, ωστόσο, είναι αρχαία – κατ ‘ευθείαν από την Ορέστεια του Αισχύλου. Πρόκειται για μια έντονη και προκλητική ταινία. Έφυγα από τον κινηματογράφο ελαφρώς μπερδεμένη με σοκ.
Συνειδητοποιώ ότι αρκετά συχνά φεύγω από μια ταινία με πρωταγωνίστρια την Kidman, νιώθοντας ελαφρώς μουδιασμένη απ’ το σοκ. Το «Dogville» για παράδειγμα του Lars von Trier, ή το «Τhe Birth»του Jonathan Glazer. Η Kidman έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς και απαιτητικούς σκηνοθέτες της γενιάς της. Σε αυτές τις ταινίες, γυρίζει τακτικά σε αυτό που περιγράφεται ως “απόδοση που καθορίζει τη σταδιοδρομία”. Αλλά, με κάποιο τρόπο, η καριέρα της ποτέ δεν εμφανίζεται “καθορισμένη”.
Ο συνεργάτης της στο Ιερό Ελάφι, Colin Farrell, έχει μια πιο “καθορισμένη” καριέρα από ό, τι η Kidman. Θεωρείται ένας σημαντικός ηθοποιός καθώς και μεγάλο αστέρι. Ωστόσο, η Kidman είναι και αυτή πολύ σημαντική ηθοποιός. Είναι εξαιρετικά λαμπρή και ταλαντούχα. Φυσικά, αυτό αναγνωρίστηκε από νωρίς, όταν πρωταγωνίστησε στο ψυχολογικό θρίλερ «Dead Calm» του Philip Noyce και χτύπησε το διεθνές βρώμικο χρήμα το 1989. Πλέον είναι η πλουσιότερη καλλιτέχνης της Αυστραλίας. Η καριέρα της Kidman δεν έχει τίποτα να ζηλέψει. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει η αίσθηση ότι δεν λαμβάνεται αρκετά σοβαρά ως “δημιουργικό μεγαθήριο”. Ή ίσως είναι μόνο η ιδέα μου.
Συγκινήθηκα όταν η Kidman στάθηκε στη σκηνή στα Όσκαρ του 2003 και δήλωσε , ότι το Χόλιγουντ ήταν εκεί παρά τον πόλεμο στο Ιράκ “επειδή η τέχνη είναι σημαντική, επειδή πιστεύεις σε αυτό που κάνεις “. Πραγματικά εκπλήσσομαι για το πώς στο καλό καταφέρνει να φανεί τόσο “άψογη στα 50”. Ωστόσο, όλα αυτά είναι απλά συσκευασία. Οι γυναίκες ηθοποιοί του Χόλιγουντ όπως η Nicole Kidman αντιμετωπίζονται πολύ περισσότερο ως συσκευασμένα προϊόντα αντίθετα απ’ τους άντρες ηθοποιούς. Νομίζω ότι είναι ένα πρόβλημα που είναι ιδιαίτερα έντονο στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Χόλιγουντ. Είναι σχετικά εύκολο να αναφέρουμε σπουδαίες Βρεττανίδες ηθοποιούς όπως η Judi Dench, η Helen Mirren, η Maggie Smith, η Kate Winslet, η Emma Thompson και η Rachel Weisz. Όλες είχαν επιτυχία στο Χόλιγουντ, όμως η φήμη τους στηρίζεται αποκλειστικά στον σεβασμό για το έργο τους πάνω απ ‘όλα. Είναι αυτή η δυσδιάκριτη διάκριση στο καλλιτεχνικό status, η οποία νομίζω ότι υπαγορεύει το μισθολογικό χάσμα στο Χόλιγουντ. Η ιδέα ότι οι γυναίκες-αστέρες του Χόλιγουντ, δεν είναι στο “box office” με τον τρόπο που οι άντρες-αστέρες είναι.
Εντέλει, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι τόσο με την εκπληκτική της ερμηνεία στην τηλεοπτική σειρά «Big Little Lies» όσο και με την επιλογή της στο «Τhe Sacred of a killing Deer» του Γιώργου Λάνθιμου, το οποίο συγκεκριμένο έργο καταφέρνει να διερευνήσει, την πολιτική του φύλου με λεπτότητα και συντριπτική δύναμη, η Kidman ελκύεται σε ρόλους που θέτουν τις γυναίκες σε καταστάσεις, οι οποίες συνυπάρχουν στη συγκάλυψη των πεινασμένων και καταχρηστικών χειρισμών των ανδρών τους.
