Το GDPR αντιπροσωπεύει τον “Κανονισμό Γενικής Προστασίας Δεδομένων”. Είναι ο πιο σημαντικός νόμος για την προστασία των προσωπικών δεδομένων μέχρι στιγμής, το περίπλοκο προϊόν μιας τετραετούς εκλογικής διαδικασίας, ένας “εκπληκτικά πολύπλοκος” νόμος που «κανείς δεν καταλαβαίνει», ένα τέρας 88 σελίδων μεταφράζονται σε 26 διαφορετικές γλώσσες.
Το GDPR είναι 56.000 λέξεις, το οποίο είναι περίπου το μήκος του βιβλίου του William Faulkner, As I Lay Dying (Καθώς ψυχορραγώ). Δεν πρέπει να είναι αστείο. Αλλά είναι. Είναι ξεκαρδιστικό! Ό,τι και να σημαίνει το GDPR, έχει ήδη καταφέρει να εμφυσήσει το φόβο σε εταιρίεςπου δεν είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι θα έπρεπε να υπήρχαν όπως και να έχει.
Τι ακριβώς είναι τόσο αστείο σχετικά με το GDPR; Είναι ότι είναι τόσο βαρετό που λουπάρει γύρω από τη συνεχές της πιθανότητας και μετά επιστρέφει στο κάτι πραγματικά ενδιαφέρον; Είναι η ξαφνική ορμή του εταιρικού πανικού, απελευθερώνοντας τους διάφορους παράλογους που τεκμηριώνονται στο Hall of Shame του Owen Williams;
Ή ίσως το GDPR είναι αστείο γιατί μετατρέπει το αφόρητο status quo του Διαδικτύου γύρω από τον εαυτό του. Η προηγούμενη Παρασκευή, 25 Μαΐου, 2018, υπήρξε η Freaky Friday μέρα της ιδιωτικής ζωής. Αυτή τη φορά οι επιχειρήσεις υποχωρούν με φόβο και αβεβαιότητα επειδή μια παρέα Ευρωπαίων τους έδωσε ένα μεγάλο αόρατο μη αναγνωρίσιμο νούμερο νόμου και τους είπε ότι έπρεπε να κάνουν κλικ πάνω τους πριν τους επιτραπεί να δουλεύουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν ξέρουμε τι πρόκειται να κάνει να επιφυλάσσει το GDPR για εμάς, οι εταιρείες που υπόκεινται στη ρύθμιση επίσης δεν γνωρίζουν, και, πράγματι, οι ρυθμιστικές αρχές πιθανώς να αγνοούν επίσης!
Αυτό κι αν είναι αστείο!
