Στο Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο του Άλντους Χάξλευ, επιλεγμένα παιδιά που ζουν στο Λονδίνο το 2540 εκπαιδεύονται μέσω υπνοπαιδείας, κατά την οποία πληροφορίες και γνώσεις εισχωρούν στα αυτιά της κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Το βιβλίο εκδόθηκε το 1932 και σίγουρα ο συγγραφέας του δεν θα μπορούσε να προβλέψει πόσο πιο κοντά σε μια τέτοια μέθοδο παιδείας έχουμε έρθει το 2018.

Η επιστήμη της νευροανάδρασης (science of neurofeedback) βάζει τα θεμέλια σε μια σειρά από μηχανήματα που μπορούν να επιταχύνουν διαδικασίες όπως τη ζωγραφική ή την εκμάθηση μουσικών οργάνων με το να ωθούν μέρη του ανθρωπίνου σώματος να βιώσουν τα συναισθήματα που απαιτούνται γι’αυτές τις λειτουργίες.

Ο Saurabh Datta, απόφοιτος του τμήματος Διαδραστικού Σχεδιασμού Ινστιντούτου της Κοπεγχάγης, δημιούργησε μια σειρά από μηχανήματα τα οποία προκαλούν ανάδραση (feedback) και αισθητηριακά συστήματα ανταπόκρισης, μέσω της επιτάχυνσης, βασικά, της ανθρώπινης κατανόησης.

Η πρώτη του εφεύρεση, ήταν μια απλή, τεχνολογική λύση, σχεδιασμένη και προορισμένη για να διδάξει πώς μπορεί κάποιος να αγγίξει τα κλειδιά ενός πιάνου: ένας κινητήρας-μηχάνημα που που τυλιγόταν στον καρπό του χεριού και έλεγχε το ένα δάχτυλο με τη βοήθεια μοχλού.

Η εφεύρεση του προκάλεσε αμφίρροπες αντιδράσεις, ενθουσιασμό για τις δυνατότητες που προσέφερε, αλλά και αποστροφή καθώς προκαλούσε ψυχολογικούς ελιγμούς στον άνθρωπο που το χρησιμοποιούσε.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι το Teacher, μια μηχανή που ωθεί τον ώμο να «περάσει» όλα εκείνα τα συναισθήματα απλών διαδικασιών, όπως η ζωγραφική βασικών σχημάτων, όπως ορθογώνια και κύκλοι.

«Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από μία τέτοια κατασκευή είναι ότι η τεχνολογική δεν παρέχει δυαδικά αποτελέσματα, ή θα γίνει αυτό ή τίποτα. Μπορούμε να βελτιωθούμε στο σχεδιασμό ενός ικανού συστήματος σαν αυτό. Υπάρχουν ρομπότ που μας διευκολύνουν τη ζωή και συστήματα που μας εγγυώνται ότι μπορούν να εξελίξουν εμάς τους ίδιους ή να κάνουν κάτι καλύτερα από εμάς. Το θέμα είναι αυτό να μπορεί να γίνει μια κατάσταση που θα μας εξυπηρετεί όποτε τη χρειαζόμαστε, όλη την ώρα, αν γίνεται».

Το Teacher διακρίθηκε από το Stanford University κι εμείς-απ’ότι φαίνεται-περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες ένα μέλλον που ο «μυϊκός εξαναγκασμός» είναι πραγματικότητα. Ουτοπικό ή ελπιδοφόρο;