Έλεος! Είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν ανοίγουν οι πόρτες του εκάστοτε μέσου μεταφοράς!
Μα πότε επιτέλους θα μάθουμε πώς να συμπεριφερόμαστε, όχι μόνο μες στο σπίτι μας, αλλά και έξω από αυτό – όπου περνάμε και την περισσότερη ώρα;!
Λοιπόν, ώρα για μάθημα!
Μπαίνεις ή βγαίνεις σε/από σταθμό του μετρό με κυλιόμενες σκάλες; Ωραία! Αν δεν βιάζεσαι ή είσαι κουρασμένος για να ανέβεις τα σκαλιά, κάτσε ΔΕΞΙΑ! Από αριστερά θα περάσουν όσοι βιάζονται να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα στον προορισμό τους. Γιατί να μπαστακωθείς μες στη μέση και να εμποδίζεις. Ή τουλάχιστον μη στραβοκοιτάς όταν σου ζητούν ευγενικά να περάσουν (μόνο αν είναι αγενείς)!
Φτάνει στη στάση το λεωφορείο, το μετρό, το τραμ; Μάλιστα! Τι ακριβώς κερδίζεις αν πας και παλουκωθείς ακριβώς μπροστά και κολλητά στην πόρτα; Μια κενή θέση; Μα πως θα εκκενωθεί η θέση αν δεν αφήσεις τον κοσμάκη να κατέβει; Κάτσε λοιπόν στο πλάι της πόρτας και άσε το λαό να κατέβει και μετά μπες σαν κύριος/α! Και πιο γρήγορα θα γίνει η μεταφόρτωση και θα αποφύγετε τυχόν εντάσεις που ενδεχομένως να χαλάσουν τη μέρα όλων!
Στο παραπάνω σκηνικό αλίμονο να είσαι ο τελευταίος που βγαίνεις από το μέσο μεταφοράς! Μπορεί να μην καταφέρεις να βγεις και ποτέ!
Μέσα στα μέσα μεταφοράς τώρα, τι γίνεται! Τα πάντα όλα! Πας να μπεις στο μέσο και μια που ανεβαίνεις το σκαλοπάτι και μια που ακινητοποιήσε! Γιατί; Μα γιατί κάποιοι επιβάτες αποφάσισαν να το παίξουν security…της πόρτας! Να είναι πίτα το μέσο να το καταλάβω. Να είναι μισοάδειο ή άδειο όμως δεν το καταλαβαίνω! Η συνήθης δικαιολογία είναι “θα κατέβω”! Ε και εγώ θα κατέβω, εδώ θα κοιμηθώ; Αν είναι καλέ μου άνθρωπε να κατέβεις στην επόμενη στάση ή θες να βλέπεις τις στάσεις γιατί έρχεσαι πρώτη φορά στα λημέρια αυτά, εντάξει, πες το όμως και κάνε ευγενικά λίγο άκρη για να περάσω εγώ που δεν κατεβαίνω στην επόμενη και κάνω αυτό το δρομολόγιο χρόνια!
Το άλλο τραγικό είναι όταν το μέσο πάει να γεμίσει αλλά δεν είναι πίτα. Για κάποιο λόγο πάλι, πάει κόσμος και φράζει την πόρτα. Πας να μπεις…αγαλματάκια ακούνητα! Βλέπεις ότι λίγο πιο μέσα έχει μια “τρύπα” να (μετά συγχωρήσεως!) και πρέπει να τους πεις “δεν πάτε λίγο πιο μέσα να μπούμε και εμείς; Έχει χώρο”! Η αμέσως επόμενη σκηνή είναι που οι άνθρωποι αυτοί κοιτούν γύρω τους με ξινισμένα μούτρα, σαν να συνεννοούνται ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα! Στο μεταξύ περιμένει ο οδηγός για να κλείσει τις πόρτες! Όλοι καλοί χωράνε φίλοι μου!
Τέλος, υπάρχει και το φαινόμενο “φοβάμαι να κατέβω από το μέσο μεταφοράς”. Το μέσο πίτα και ο οδηγός σταματάει στη στάση. Αρχίζουν κάποιοι να κινούν για την πόρτα, ζητάνε συγγνώμη να περάσουν μέχρι που φτάνουν στο “τοίχος”. Αυτό απαρτίζεται από ανθρώπους που νομίζουν ότι αν πατήσουν το πόδι τους έξω από το μέσο, ο οδηγός θα το δει και αμέσως θα κλείσει τις πόρτες για να τον αφήσει έξω! Με αποτέλεσμα να ζουλιχτούν για να περάσεις! Παίδες δεν θα σας παρατήσει ο οδηγός, ούτε θα πέσετε στην άβυσσο. Διευκολύνετε τις ζωές σας!
Έλεος πια! Ουφ! Τα πα και ξαλάφρωσα! Αν ξέχασα κάτι…πείτε το εσείς!
Παρακαλώ όπως μεταλαμπαδεύσετε την ανωτέρω γνώση και στους παρακείμενους σας!
Επιμέλεια Anna Maria S.
