Κάποτε ζούσα σ’ ένα όμορφο σπίτι με κήπο. Είχα για παρέα δύο παιδιά κι ένα ζευγάρι. Με φρόντιζαν, με καλομάθαιναν, έπαιζαν μαζί μου και κοιμόμουν σ’ ένα ζεστό καθαρό σπιτάκι. Μέχρι που άξαφνα μία μέρα άνοιξαν την πόρτα και με έσπρωξαν έξω. Στην αρχή νόμιζα πως πρόκειται για βόλτα. Τους περίμενα να ρθουν. Αλλά η πόρτα έκλεισε βιαστικά και έξω ήμουν μόνο εγώ. Γαύγισα, κλαούρισα μέχρι που τους είδα να τρέχουν να κρυφτούν στο σπίτι. Έμεινα σ’ εκείνη την πόρτα δύο μερόνυχτα να περιμένω και να κλαίω. Αλλά δεν την άνοιξαν ξανά, Στην αρχή σκεφτόμουν αν έκανα κάτι και τους πλήγωσα. Αν φταίω εγώ. Μετά κουράστηκα να το σκέφτομαι, πείνασα και πάγωσα. Κάποτε άρχισα να περπατώ. Για την ακρίβεια από τότε περπατώ διαρκώς, Περιφέρομαι άστεγος στην πόλη σας και σας παρατηρώ. Κατάλαβα πως γι’ αυτό εγώ είμαι σκύλος κι εσείς άνθρωποι. Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να σας κλείσω την πόρτα. Δεν θα μπορούσα να σας χτυπήσω, να σας κλωτσήσω ή ακόμη και να σας σκοτώσω. Καθημερινά στις βόλτες μου βλέπω την άγρια πλευρά σας. Χάνω φίλους καθημερινά εξ’ αιτίας της κι ομολογώ πως αμύνομαι διαρκώς να επιβιώσω σε μία πόλη που δεν αγαπάει πια το .. συνάφι μου.

Πώς τα social media σου αλλάζουν τον τρόπο σκέψης

Κι ελάτε τώρα στη θέση μου: Μας βάλατε στα ωραία σας σπίτια, μας καλομάθατε σε λουράκια, χάδια και πλούσια σε βιταμίνες γεύματα. Και μόλις άρχισε να πηγαινοέρχεται αυτή η .. Τρόικα, ανοίξατε τις πόρτες και μας πετάξατε στο δρόμο. Καλά, υπάρχουν και χειρότερα. Τις προάλλες έμαθα πως ένα φιλαράκο που δεν έβρισκε να φάει για μέρες, τον βάλατε ζωντανό στον κάδο των απορριμμάτων. Την τελευταία στιγμή γλίτωσε από τον μύλο που θα τον πολτοποιούσε. Μην θυμηθώ κάτι .. καλόπαιδα  που πέταξαν 6 νεογέννητα της φάρας μου μέσα στον κάδο, δεμένα μάλιστα σε νάυλον σακούλα για να πεθάνουν από σίγουρη ασφυξία.  Ελάτε στη θέση μου λοιπόν. Κανονικά θα ‘πρεπε να σας κηρύξω πόλεμο. Όμως εγώ έχω στο κύτταρό μου την αφοσίωση και την αγάπη για το .. αλλόκοτο είδος σας. Σας κοιτάζω διαρκώς θλιμμένος και σκέφτομαι πως όσους κι αν εξολοθρεύσετε από μας με τα καμώματά σας, το χειρότερο είναι πως χάσατε εσείς την ανθρωπιά και τη συμπόνια σας.

“Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ” – Το μήνυμα των προσφύγων του Πειραιά

Κοιτάξτε την πόλη μας. Γέμισε άκαρδους ανθρώπους και λυπημένους σκύλους. Τα δικά μας … συντρίμμια τα μαζεύουν τα απορριμματοφόρα σας. Τα δικά σας ποιός θα τα μαζέψει;