«Μην περπατάς πίσω μου, δε μπορώ να σε οδηγήσω. Μην περπατάς μπροστά μου, δε μπορώ να σε ακολουθήσω. Περπάτα πλάι μου και γίνε φίλος μου». Σύνθημα ζωής για τον Αλέκο Παναγούλη, την εμβληματική προσωπικότητα που έχασε τη ζωή του σε ένα αμφιλεγόμενο τροχαίο δυστύχημα σαν σήμερα, την Πρωτομαγιά του 1976.
Ο άνθρωπος σύμβολο της δημοκρατίας και των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών, σκοτώνεται σε ένα μυστηριώδες τροχαίο στην Λεωφ. Βουλιαγμένης, την Πρωτομαγιά του 1976, σε ηλικία 36 χρονών, λίγες ημέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων για την ΕΣΑ (εικάζεται ότι περιείχαν αποδείξεις για τους συνεργαζόμενους πολιτικούς- περιεχόμενο το οποίο ποτέ δεν έγινε γνωστό).
Παγκόσμια γνωστός για την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου (1968) αλλά και για την απίστευτη αντοχή του στα σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια στις φυλακές Μπογιατίου, όπου κλείστηκε στο περίφημο “κελί- τάφος” . Μετά από 4,5 χρόνια, το 1973 αποφυλακίστηκε και στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου. Ήταν ο άνθρωπος που επιδίωξε την απομόνωση την πολιτικών που συνεργάστηκαν με την Χούντα και τους κατήγγειλε δημοσίως.
Πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε το 1939 στη Βάρκιζα και λόγω Κατοχής πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας στην Λευκάδα από όπου και η μητέρα του Αθηνά Κακαβούλη. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων . Αγωνίστηκε σθεναρά εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος.
Λιποτάκτησε από τον στρατό και ίδρυσε την οργάνωση «Εθνική Αντίσταση». Από την Κύπρο όπου αυτοεξορίστηκε για την εκπόνηση σχεδίου αντίστασης επανέρχεται και αποπειράται την δολοφονία του Παπαδόπουλου(13/8/68 Βάρκιζα). Αποτυγχάνει συλλαμβάνεται, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο μετά από πολυήμερα βασανιστήρια και από το Στρατοδικείο καταδικάζεται δις εις θάνατον στις 17 Νοεμβρίου, στην Αίγινα. Η εκτέλεση ματαιώνεται χάρη στην πίεση της διεθνούς κοινότητας και μεταφέρεται στις φυλακές Μπογιατίου όπου βασανίζεται ανηλεώς. Χάρη στην αυτοπειθαρχία , το χιούμορ και το πείσμα να υπερασπιστεί τα πιστεύω του επιβιώνει και γράφει ποιήματα στον τοίχο του κελιού του με το ίδιο του το αίμα.
Η ζωή και το έργο του ενέπνευσε καλλιτεχνικούς κύκλους και κατέστη αντικείμενο έρευνας για πολλούς ερευνητές μεταξύ των οποίων και η σύντροφός του, δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι που τον ύμνησε με το έργο της «Un Uomo» («ένας άνδρας».
Διαβάστε ακόμη:
Το Πάσχα της Ελλάδας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού – Το βραβευμένο βίντεο
