Εξοικονόμησα χρήματα, αγκάλιασα τη γειτονιά μου και γνώρισα ευγενικούς ανθρώπους. Και όλα αυτά ενώ αισθανόμουν καλά που έκανα το κομμάτι μου για το περιβάλλον.

«Αφού ρυμουλκήθηκε ο σκουριασμένος κουβάς VW Polo έξω από το πάρκινγκ του Marks & Spencer, τηλεφώνησα στην εταιρεία αυτοκινήτων για να ρωτήσω πόσο θα κόστιζε να το μεταφέρω. «Θα κοστίσει 250 λίρες, κύριε», είπε ο άνθρωπος. «Μα αξίζει μόνο 50 λίρες», του απάντησα. Προφανώς σκέφτηκε ότι μπορεί να δυσκολευόμουν να βρω 250 λίρες, γιατί πρόσθεσε ευγενικά: «Πολλοί άνθρωποι βρίσκουν αυτό το ποσό μεγάλο. Αλλά δεν είναι ντροπή». Απολύτως, αλλά το θέμα δεν ήταν αυτό. «Μπορώ να σας ξαναπάρω τηλέφωνο; Πρέπει να μιλήσω με την σύντροφό μου», ζήτησα. «Με την ησυχία σας», είπε. «Δεν πρόκειται να πάει πουθενά»».

Αυτά γράφει ο Στιούαρτ Τζέφρις στην Guardian και συνεχίζει.

Κατά τη διάρκεια αυτού του τηλεφωνήματος, είχα μια επιφοίτηση. Θα μπορούσα απλά να παραδώσω το αυτοκίνητο μαζί με τις πινακίδες, μια κι έξω. Στον πίνακα του Nicolas Poussin «Τοπίο με τον Διογένη», ο φιλόσοφος παρακολουθεί ένα αγόρι να πιάνει νερό από μια λίμνη και συνειδητοποιεί ότι δεν χρειάζεται το ποτήρι του, το τελευταίο του υλικό αγαθό και έτσι το πετάει. Παρομοίως, θα μπορούσα να ξεφορτωθώ το μοτέρ και να αλλάξω έτσι τη ζωή μου και τον τραπεζικό μου λογαριασμό.

Είναι απλά μαθηματικά

Αυτή η ιστορία συνέβη πριν από 10 και πλέον χρόνια. Αν είχα κρατήσει το Polo, σήμερα θα πλήρωνα 135 λίρες το χρόνο για να σταθμεύσω ένα σάπιο κομμάτι μέταλλο έξω από το σπίτι μου, για να μην αναφέρω 400 λίρες και πλέον για την ασφάλεια και 200 λίρες για τα τέλη κυκλοφορίας, καθώς και γελοία ποσά για τη βενζίνη, τους λογαριασμούς επισκευής, τα ΚΤΕΟ και τα τέλη κυκλοφορίας. Με τον δικό μου τρόπο, ένιωθα ότι έκανα το χρέος μου για το περιβάλλον: Τα νήπια μέσα στα καροτσάκια τους, στο επίπεδο της εξάτμισης είχαν, χάρη σε μένα, ελαφρώς λιγότερες πιθανότητες να έχουν άσθμα. Δεν θα χρειαζόταν ποτέ ξανά να πλύνω το αυτοκίνητο.

Αλλά χωρίς αυτοκίνητο, θα ήμουν πραγματικά άντρας;

«Ένας άντρας δεν είναι άντρας με ένα εισιτήριο μέσων μαζικής μεταφοράς στο χέρι» συμβούλευε το συγκρότημα Merton Parkas, στην επιτυχία τους You Need Wheels (Χρειάζεσαι Ρόδες) το 1979. Η Μάργκαρετ Θάτσερ υποτίθεται ότι είπε: «Αν ένας άνδρας βρεθεί επιβάτης σε ένα λεωφορείο έχοντας συμπληρώσει τα 26 του χρόνια, μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του αποτυχημένο στη ζωή».

Εγώ ήμουν σχεδόν διπλάσιος στην ηλικία, σε μια περίοδο της ζωής μου που θα έπρεπε να υποβιβάζω το φόβο μου για το θάνατο με μια χειροκίνητη Maserati, αντί να γεμίζω την κάρτα πολλαπλών μεταφορών ή να κάνω ποδήλατο.

Ήταν αναπόφευκτο

Με εξέπληξε το γεγονός ότι η σύντροφός μου (νυν σύζυγός μου) συμφώνησε με την ιδέα. Δεδομένου του πόσο ανασφαλές είναι το Λονδίνο για τις γυναίκες, ιδίως στο σκοτάδι, σκέφτηκα ότι το να παραδώσω το Polo θα ήταν δύσκολο για εκείνη. «Όχι ακριβώς», είπε. Θα χρησιμοποιούσε περισσότερο τις δημόσιες συγκοινωνίες και τα ταξί, αν χρειαζόταν. Επιπλέον, στην κορυφή του δρόμου μας υπήρχε ένας χώρος για δύο club cars (υπηρεσία βραχυχρόνιας ενοικίασης αυτοκινήτων), τον οποίο θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε. Η κόρη μας είχε πρόσφατα ξεπεράσει το κάθισμα του αυτοκινήτου.

Ήταν σαν το σύμπαν να μας έλεγε: Πήγαινε στο νεκροταφείο αυτοκινήτων και παρέδωσε τα κλειδιά. Έτσι κι έκανα, όπως ένας Αμερικανός αστυνομικός σε διαθεσιμότητα παραδίδει το σήμα και το όπλο του. Ήταν ένας συμβολικός ευνουχισμός με μια έννοια, αλλά προσωπική απελευθέρωση με μια άλλη. Πήρα την ομπρέλα από το πορτμπαγκάζ. Τη χρειαζόμουν.

Αντίο τετράτροχο!

Δεν έχουμε αποκτήσει ξανά αυτοκίνητο τη δεκαετία που πέρασε, αλλά, χωρίς να θέλω να ακουστώ πολύ αυτάρεσκος και σίγουρα χωρίς να θέλω να με περάσουν ως έναν εξυπνάκια, λαχανόφαγο μετροσέξουαλ (αν και είμαι όλα αυτά), η μείωση των εξόδων μου με άλλαξε ριζικά.

Γνωρίζω τη γειτονιά μου σε βάθος αντί να τη βλέπω σαν μια περαστική θολούρα όπως έκανα όταν οδηγούσα παντού. Συνειδητοποιώ ότι, ενώ ζω σε μια κάπως ύποπτη περιοχή (οι πυροβολισμοί και τα μαχαιρώματα είναι συνηθισμένα φαινόμενα), είναι επίσης όμορφη και γεμάτη με απροσδόκητα ευγενικούς ανθρώπους. Επιπλέον, περπατάω περισσότερο, οπότε κοιμάμαι καλύτερα.

Υπάρχει και η αρνητική πλευρά, όμως

Αλλά ας μην υπερτονίζουμε τα θετικά. Μια μέρα, περπατούσα στο σπίτι κρατώντας το iPhone μου, ελέγχοντας αν η Villa έχανε από τη Fulham, όταν άκουσα έναν θόρυβο από πίσω. Ένας μοτοσικλετιστής είχε ανέβει στο πεζοδρόμιο και ο συνεπιβάτης του άρπαξε το κινητό μου. Αν οδηγούσα, αυτό δεν θα είχε συμβεί.

Τούτου λεχθέντος, δεν θα ήθελα να κρίνω τους ανθρώπους που οδηγούν. Επιτρέψτε μου, απλώς, να ελέγξω το δικαίωμά μου πάνω σε αυτό το θέμα.

Χθες, κοίταξα πάνω από το βιβλίο μου. Επέστρεφα στο σπίτι μου με ένα λεωφορείο γεμάτο με κουρασμένους ανθρώπους που γυρνούσαν από τη βάρδια τους, γυναίκες που ήταν βυθισμένες στα μυθιστορήματά τους, έναν άντρα με άγρια μάτια που φώναζε στο τηλέφωνό του – η λαμπρή και θλιβερή παρέλαση της κοινωνίας του Λονδίνου. Μπορεί να ήμουν η προσωποποίηση μιας «αποτυχημένης ζωής», αλλά δε θα το άλλαζα.

*Με στοιχεία από theguardian.com