“Μια φορά κι έναν καιρό, οι καλλιτέχνες είχαν δουλειές“, γράφει η Katy Waldman σε ένα πρόσφατο κομμάτι της New York Times Magazine. “Σκεφτείτε τον TS Eliot, που δημιούργησε το” The Waste Land “(1922) τη νύχτα και την επίβλεψη ξένων λογαριασμών στο Lloyds Bank κατά τη διάρκεια της ημέρας, ή τον Wallace Stevens, να γράφει βιαστικά στίχους ποίησης στο δρόμο για τη δουλειά του, στη συνέχεια, τον γραμματέα του να επιμελείται σε ασφαλιστικό γραφείο όπου επιβλέπει τους ισχυρισμούς ακίνητης περιουσίας.

” Ή οι πίνακες ζωγραφικής του Willem de Kooning, τον James Dickey που γράφει slogans για την Coca-Cola, γράφοντας τις συνταγές του William Carlos Williams, την εγκατάσταση πλυντηρίων πιάτων από τον Philip Glass – κι ο κατάλογος είναι μακρύς.

Ο Waldman αναφέρει ότι της δουλειές της ημέρας ως μέσο αποκόμισης χρημάτων αλλά και ως συστήματα που βοηθούν τον καλλιτέχνη να ανακουφίσει τη δημιουργική του αγωνία, αποκαθιστώντας τον στο σώμα της κοινωνίας ». Ο Brian Eno όμως έχει άλλη άποψη.

Αυτό δεν σημαίνει, τονίζει, ότι πρέπει να “προσπαθήστε να μην κάνετε τίποτα. Σημαίνει να προσπαθείτε να αφήσετε τον εαυτό σας σε θέση να κάνετε τα πράγματα που θέλετε να κάνετε με το χρόνο σας, ώστε να μπορείτε να επωφεληθείτε όσο το δυνατόν περισσότερο από τις δυνατότητές σας“.

Πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις ωστόσο γι’αυτό ο Eno θέλει να “εργαστεί σε ένα μέλλον όπου όλοι είναι σε θέση να έχουν την επιλογή”, θεσπίζοντας κάποια μορφή παγκόσμιου βασικού εισοδήματος, η γενική ιδέα της οποίας θεωρεί ότι η κοινωνία θα λειτουργήσει καλύτερα αν εγγυάται σε όλα τα μέλη της ένα ορισμένο επίπεδο διαβίωσης ανεξάρτητα από το καθεστώς απασχόλησης, ώστε ο καθένας να μπορεί να ανακαλύψει τις πραγματικές του δεξιότητες, χωρίς την πίεση και την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης.

O Brian Eno είναι Άγγλος μουσικός και συνθέτης, ιδρυτικό μέλος των Roxy Music και εφευρέτης της ambient μοσυικής.