Ο Αμερικανο-Εβραίος σατιρικός συγγραφέας ήταν ένας άψογος συγγραφέας με μια «αντίσταση στην φευγαλέα μεταφορά και την ποιητική αναλογία».

 

Έγραφε όρθιος κι έκοβε βόλτες όταν σκεφτόταν αμίλητος. Κάποτε είπε ότι περπάτησε μισό μίλι για κάθε σελίδα που έγραψε.

 

Ο βραβευμένος με Pulitzer συγγραφέας, περισσότερων από 30 βιβλίων συνδυάζει ενέργεια, αθλητισμό και τη διανόηση με ένα τρόπο που λίγοι συγγραφείς- εάν υπάρχουν- το έχουν πετύχει.

 

Η μυθοπλασία του χρονικογράφησε την Αμερική, ιδιαίτερα την Εβραϊκή Αμερική και κανείς δεν το έκανε καλύτερα.

 

Το ενδιαφέρον ωστόσο θα έπρεπε να στραφεί στην πρόζα, στην πεζογραφία, στη φαντασία του, και στην εκπληκτική προφητεία των μυθιστορημάτων του, είτε σε πολιτικά θέματα είτε σε θέματα φυλής και καταγωγής, πράγματα που τον αφορούσαν, φυσικά, άμεσα.

 

Η δεύτερη σύζυγός του, η ηθοποιός Claire Bloom, ανέφερε στην αυτοβιογραφία της για την πρώτη τους συνάντηση: «Μαυρισμένος, ψηλός και λεπτός, ήταν ασυνήθιστα όμορφος. φάνηκε επίσης να έχει επίγνωση της καταπληκτικής του επίδρασης στις γυναίκες. “

 

 

 

Επιπλέον, η ίδια τον περιγράφει ως ένα άνθρωπο καταθλιπτικό, λεκτικά επιθετικό, προσθέτοντας ότι είχε επιμείνει σε μια προνομιακή συμφωνία, λέγοντας ότι θα μπορούσε να τερματίσει το γάμο κατά βούληση χωρίς άλλη ευθύνη προς τη σύζυγό του και όλα τα περιουσιακά στοιχεία θα επέστρεφαν πίσω σε αυτόν. Η δικηγόρος του διαζυγίου της Bloom της είπε ότι ήταν το πιο βάναυσο έγγραφο αυτού του είδους που είχε συναντήσει ποτέ.

 

Καλό βέβαια θα ήταν να διαχωρίσουμε την τέχνη από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Η φήμη του έφτασε στο απόγειο της με το Σύνδρομο του Πόρτνου το 1969, καθώς σκανδάλισε την κοινή γνώμη της Αμερικής με την “επιμονή” του στο σεξ, κωμικά δοσμένο, και έναν νεαρό ήρωα που είχε πάθος με τον…αυνανισμό.

 

Η ανοικτή συζήτηση για το σεξ δεν ήταν ακριβώς άγνωστη στα τέλη της δεκαετίας του ’60, ούτε ήταν άγνωστη στη βιβλιογραφία. Παρ ‘όλα αυτά, ο ίδιος ο Ρόθ σχολιάζοντας σαρκαστικά είχε δηλώσει ότι όλο αυτό του δημιούργησε τη φήμη του ως “τρελό αρχίδι”.

 

Αλλά ο Ροθ, που μεγάλωσε στο Νιούαρκ, στο Νιου Τζέρσεϊ, όλες αυτές τις αντιδράσεις και τις “αποκηρύξεις” (από ραβίνους) τις έβλεπε τρομακτικά μικρονοικές και ασήμαντες, ως τη “φωνή μιας κοινότητας” που ήταν παράλογα περιοριστική. Αυτό που έφερε στην τέχνη από τα πρώτα του έργα ήταν η λογοτεχνία που διερεύνησε, με χιούμορ αλλά και με άγχος, την αμερικανική ψυχογραφία.

 

“Η πεζογραφία του είναι άψογη, αλλά περιέργως απλή και καθόλου επιδεικτική, τόσο φυσική όσο η αναπνοή. Όταν διαβάζεις τον Roth, είναι πάντα η ιστορία που σε κεντρίζει ποτέ το στυλ”, είχε δηλώσει ο συγγραφέας Al Alvarez.

 

 

 

Πράγματι, αυτό τον διέκρινε από πολλούς από τους συγχρόνους του και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Αυτό και οι ιστορίεςτου, που πολλές φορές ασχολούνται με τις νευρώσεις και την πολυπλοκότητα της σύγχρονης Εβραϊκής-Αμερικανικής πραγματικότητας, με τις σεξουαλικές δυσκολίες της μέσης ηλικίας, αλλά πιο συχνά με μια δυσαρέσκεια για το αμερικανικό όνειρο και την παρακμή του, σε σχέση με τις δεκαετίες του ’30 και του ’40.

 

Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, φέτος με στους New York Times, ο Roth αναφέρθηκε στα 50 χρόνια που διήγαγε ως συγγραφέας, χαρακτηρίζοντάς τα ως εξής: «Ευτυχία και στενοχωρία. Απογοήτευση και ελευθερία. Έμπνευση και αβεβαιότητα. Αφθονία και κενό. Μια έκρηξη και μια μετριότητα. “

 

Βέβαια, για τον αναγνώστη το έργο του αποτελεί μια έκρηξη, η οποία φωτίζει και στηλιτεύει τη ζωή σε διάφορες πτυχές της, ιδωμένη στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και έπειτα, καθιστώντας τον Philip Roth όχι μόνο τον μεγαλύτερο χρονικογράφο της αμερικανικής ζωής μέσα από τη μυθιστοριογραφία του, αλλά και έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα.