Μένω χρόνια στη Νέα Ιωνία αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ δεν το έχω ξαναδεί. Μία ολόκληρη λεωφόρος έκλεισε από ανθρώπους που πάνε να προσκυνήσουν τη σορό ενός νέου παιδιού που χάθηκε άδικα. Άλλοι γιατί τον ήξεραν, άλλοι γιατί τον άκουγαν, άλλοι από περιέργεια κι άλλοι από ανάγκη να εκτονώσουν τα συναισθήματά τους. Παλεύω από το πρωί να μην ενδώσω στο παράξενο αυτό λαϊκό προσκύνημα. Μέχρι που πριν λίγο άκουσα τη μουσική από ένα αυτοκίνητο που παλεύει (μάταια) να βρει χώρο στάθμευσης κάτω από το μπαλκόνι μου, που βρίσκεται περίπου δύο χιλιόμετρα μακριά από την εκκλησία.

Βρήκα το τραγούδι στο youtube και κατάλαβα γιατί το άκουγε στη διαπασόν ο κάτοχος του Ι.Χ.

Νομίζω πως κατάλαβα επίσης γιατί η σορός του Παντελή Παντελίδη λειτουργεί σαν ένας τεράστιος μαγνήτης για τόσο κόσμο σήμερα. Ο χαμός του θυμίζει σε όλους μας το πόσο ανίσχυροι είμαστε μπροστά στις άδικες επιλογές της μοίρας. Κι άλλωστε ο Παντελής μοιάζει σε όλους μας. Είναι το γειτονόπουλο που έπαιζε στην αλάνα του δρόμου μας. Είναι το παλλικαράκι που γούσταρε να γράφει στίχους και να τραγουδά, χωρίς να πάει στα ωδεία. Είναι το ευγενικό παιδί που δεν αντέχει τα φώτα και τη λάμψη της γκλαμουριάς. Είναι ο άνθρωπος που πάλεψε να γίνει αυτό που ήθελε. Και μόλις τα κατάφερε, το άδικο τον περίμενε στην πρώτη γωνία ενός δρόμου για να τον ανατρέψει.

Καλό ταξίδι Παντελή και σ’ ευχαριστούμε που μας θύμισες πόσο εφήμεροι είμαστε …

Μ.Κ.