Μετά τον αγώνα και την ήττα από τον ΟΦΗ, ο Γιάννης Αναστασίου άστραψε και βρόντηξε για τον τρόπο που έπαιξε (και κέρδισε) η αντίπαλη ομάδα.
Μίλησε για κακοποίηση του ποδοσφαίρου, για το ότι οι υπεύθυνοι πρέπει να σκέφτονται την “ποιότητα” του αθλήματος και γενικά άρχισε μια λογοδιάρροια που δεν ήταν απλά “τρικυμία εν κρανίω” αλλά τυφώνας και τσουνάμι μαζί. Σε αυτό το πλάισιο, οι χθεσινές του μη-δηλώσεις μετά το παιχνίδι, ειλικρινά δεν αποτελούν καμία έκπληξη. Είναι η λογική συνέχεια σα λόγια ενός προπονητή που έχει δείξει πως δεν ξέρει να χάνει.
Και αν η γκρίνια έχει συνοχή και ακεραιότητα βουνού στην περίπτωση του προπονητή του Παναθηναικού, η συνέπεια θεωρίας και πράξης απουσιάζει από τη… “νοοτροπία” του. Ο ΠΑΟ κατεβαίνει με σκοπό “να μην χάσουμε”, παίζει ταμπούρι, δεν απειλεί παρά μόνο με σουτ από τα 20 μέτρα του Καρέλη και γενικά αμύνεται με σκοπό να περάσει η ώρα, να κρατηθεί το 0 και όλα καλά. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Παναθηναικός “ντύνεται”… ΟΦΗ της προηγούμενης αγωνιστικής και μάλιστα με πιο σκουριασμένα ρούχα. Βάζει τη στολή που ο Αναστασίου “σιχάθηκε” και όταν την είδε στον αντίπαλο, μίλησε για αντι-ποδόσφαιρο. Παιχνίδι στο οποίο είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα ταράξεις τον αντίπαλο με φάουλ. Όπως και έγινε. Και σε ένα από αυτά τα φάουλ, βγήκε η σέντρα, ο Αυλωνίτης έπιασε την κεφαλιά και ήρθε και το γκολ.
Ο προπονητής αντί να δει τι έγινε και η ομάδα του έπαιξε προκαλόντας την τύχη της, αποφασίζει (ξανά) να ειρωνευτεί τον αντίπαλο, αποφασίζει (ξανά) να τα ρίξει όλα στον κόκκορα, αποφασίζει (ξανά) να μην παραδεχτεί τα δικά του λάθη. Την ευθύνη την είχε απλά… “η Τετάρτη που καταλάβαμε όλοι τι θα γίνει”. Και όπως είπαμε πριν αυτά δεν είναι έκπληξη. Τόσο καιρό ο προπονητής των “πρασίνων” έχει δικαιολογήσει απόλυτα τον εαυτό του, κρίνει πως οι όποιες γκέλες ποδοσφαιρικά δικαιολογούνται από “ατομικά λάθη” και, κυρίως, δεν έχει κάνει το παραμικρό “mea culpa” για την… έγκριση της πληρότητας του ρόστερ, ακόμα και παρά την απουσία του Μπεργκ.
Ο Γιάννης Αναστασίου δεν έχει μάθει να χάνει. Έχει πάρει όμως master στην αποποίηση ευθυνών. Τη στιγμή που ο Μίτσελ (δεν είναι τυχαίο το παράδειγμα), έχει κάνει το “αναλαμβάνω την ευθύνη” πρώτη φράση μετά από κάθε ήττα.
