Ο Γιώργος Πρίντεζης είναι ένας από τους παίκτες του βασικού κορμού του Ολυμπιακού και για αυτό το λόγο το επίσημο κανάλι της Euroleague ετοίμασε ένα αφιέρωμα προς το πρόσωπό του.

Σε αυτό, φιλοξενείται ο Γιώργος Πρίντεζης ο οποίος μιλά για τους «ερυθρόλευκους» και την καριέρα του γενικότερα.

Αναλυτικά όσα είπε ο άσος του Ολυμπιακού:

Για  τον ιδιαίτερο τρόπο που πετά την μπάλα στο αντίπαλο καλάθι: «Ίσως ο κόσμος να θυμάται το καλάθι στον τελικό του 2012, διότι ήταν το τελευταίο σουτ στην Κωνσταντινούπολη, αυτό που διαμόρφωσε το αποτέλεσμα στον τελικό», δηλώνει και περιγράφει το σουτ του. «Είναι κάτι σαν floater, αλλά ίσως ο τρόπος με τον οποίον το κάνω, να είναι λίγο διαφορετικός. Απ’ όταν ήμουν μικρός σκόραρα κατ’ αυτόν τον τρόπο, το δούλεψα πολύ και νιώθω πολύ άνετα όταν σουτάρω έτσι. Ίσως να είναι η αγαπημένη μου κίνηση και για αυτό συνεχίζω και την κάνω». 

Για το μυστικό της επιτυχίας του Ολυμπιακού: «Πάντα είναι σημαντικό για κάθε ομάδα να ‘χει πολλούς γηγενείς. Τις άσχημες στιγμές, είμαστε όλοι μαζί και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Έχουμε καλύτερο ομαδικό πνεύμα». 

Για το αν έφτασε ως εδώ με το ταλέντο ή τη σκληρή δουλειά: «Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα ταλαντούχος παίκτης. Πάντα έπρεπε να δουλεύω πολύ σκληρά. Για παράδειγμα, δεν σταματώ τα καλοκαίρι, ούτε πηγαίνω διακοπές. Προσπαθώ κάθε χρόνο να κερδίζω τη θέση μου στο ρόστερ. Απ’ όταν ήμουν μικρός έπαιζα σε μια πολύ μεγάλη ομάδα, όπως είναι ο Ολυμπιακός. Οπότε κάθε χρόνο είχα άλλους παίκτες μπροστά μου και έπρεπε να προσπαθώ σκληρά για να κερδίζω το σεβασμό των προπονητών μου και τη θέση στο ρόστερ. Ενδεχομένως να χρειάστηκε να δουλεύω διπλάσια από ό,τι όλοι οι άλλοι. Να βλέπω τις αδυναμίες μου και να προσπαθώ να τις βελτιώνω, όπως και να κάνω 100% ό,τι μου έλεγαν πως χρειάζεται να κάνω, ώστε να παίζω στο ύψιστο επίπεδο». 

Τέλος, για  το πώς βρήκε σακάκι στα μέτρα του στα ντραφτ του 2007: «Ήμουν πολύ νέος και ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα εκτός Ευρώπης. Κανείς δεν μου είπε ότι στο ντραφτ πρέπει να βάλω σακάκι, να φορέσω τα καλά μου. Μία ώρα πριν τη διαδικασία, κάποιος μου είπε «πού νομίζεις πως πας έτσι; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι;». Είχα 20 λεπτά να βρω σακάκι, στη Νέα Υόρκη και να φτάσω στο χώρο του ντραφτ. Πήρα ένα ποδήλατο από αυτά που οδηγούν οι Κινέζοι και ήμουν με το σακάκι στο χέρι, ενώ όλοι οι άλλοι έρχονταν με λιμουζίνες και άλλα τεράστια αυτοκίνητα».