Πέρασαν κιόλας εννέα χρόνια από το θαύμα του Ελληνικού αθλητισμού, τότε που η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου σήκωνε στον ουρανό της Λισαβόνα το Ευρωπαϊκό τρόπαιο και στεφόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Ελληνικού αθλητισμού αν λάβουμε υπόψιν και την έκταση του αθλήματος.
Ήταν σαν σήμερα, 4 Ιουλίου του 2004 λοιπόν, όταν η Εθνική μας ομάδα σήκωσε μετά τον τελικό με την Πορτογαλία στον ουρανό της Λισαβόνας το βαρύτιμο τρόπαιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, δημιουργώντας έτσι τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού.
Η παρέα του Ζαγοράκη, του Καραγκούνη, του Δέλλα, του Χαριστέα και 19 άλλων ηρώων πέτυχαν αυτό που κανείς δεν περίμενε βγάζοντας στους δρόμους 10 εκ Έλληνες και κάνοντας παράλληλα όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να ασχολείται με την χώρα μας.
Ας πάρουμε εν συντομία την θριαμβευτική πορεία της εθνική μας στα γήπεδα της Πορτογαλίας που μας έφτασε στην ονειρεμένη 4η Ιουλίου.
12 Ιουνίου: Ελλάδα-Πορτογαλία 2-1
Όλα ξεκίνησαν στις 12 Ιουλίου απέναντι στους οικοδεσπότες Πορτογάλους και στόχος της Εθνικής μας ήταν μια καλή εμφάνιση. Αυτή όχι μόνο ήρθε, αλλά καταφέραμε να κάνουμε θριαμβευτική έναρξη στο Ευρωπαϊκό κύπελλο επικρατώντας της Πορτογαλίας με 2-1. Τα γκολ πέτυχαν οι Κραγκούνης και Μπασινάς με πέναλτι.
16 Ιουνίου: Ελλάδα-Ισπανία 1-1
Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο δύσκολη απέναντι στην πανίσχυρη και τότε Ισπανία με όλους να θεωρούν πυροτέχνημα της νίκη μας στο πρώτο ματς με την Πορτογαλία. Με σύμμαχο την τύχη (κακά τα ψέματα) οι παίκτες του Ρεχάγκελ τα κατάφεραν λοιπόν και απέναντι στην Ισπανία, αφού η ισοπαλία 1-1 ισοδυναμούσε με νίκη. Θαύματα μία φορά γίνονται, δύο φορές όμως;
20 Ιουνίου: Ελλάδα-Ρωσία 1-2
Το επόμενο παιχνίδι με την Ρωσία ήταν αυτό του απόλυτου άγχους, καθώς όσο χαλαροί μπήκαμε στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τόσο οι τέσσερις βαθμοί γεννούσαν όνειρα. Οι διεθνής μας μπήκαν με άγχος στο ματς με την Ρωσία και γρήγορα γρήγορα βρεθήκαμε με δυο γκολ πίσω. Ένα και μόνο γκολ όμως θα μας έφτανε να περάσουμε στους “8” και το πέτυχε ο Βρύζας στέλνοντας την Εθνική στην επόμενη φάση.
25 Ιουνίου: Ελλάδα-Γαλλία 1-0
Μέχρι τη σέντρα του αγώνα με τη Γαλλία, η Εθνική και οι Ελληνες δεν είχαν καταλάβει ότι βρίσκονταν μπροστά σε μία μεγάλη πρόκληση. Απαντες παρουσιάζονταν ενθουσιασμένοι από την πρόκριση στους «8», ελάχιστοι όμως μιλούσαν για το κάτι παραπάνω. Στο μυαλό των διεθνών βέβαια οι ιδέες που περιελάμβαναν κούπα, θρίαμβο και αποθέωση υπήρχαν, αλλά ουδείς είχε την τόλμη να τις εκφράσει. Μετά την κεφαλιά του Αγγελου Χαριστέα η οποία ήρθε από φανταστική τρίπλα του αρχηγού Θόδωρου Ζαγοράκη, η διάθεση άλλαξε. Όλοι αναρωτήθηκαν: «Λες;» Ο σκόρερ, πάντως, είχε πιστέψει στη νίκη επί των Γάλλων. Πειστήριο της πίστης του το μήνυμα που έστειλε στον τότε συμπαίκτη στη Βέρντερ Γιοάν Μικού μέσω της φανέλας του.
1 Ιουλίου: Ελλάδα-Τσεχία (1-0, παρ)
Το θαύμα ήταν όλο και πιο κοντά και το ερώτημα όλων ήταν, αν παίκτες και προπονητής είχαν αδειάσει ψυχολογικά από τη μεγάλη νίκη επί της Γαλλίας και την πρόκριση στα ημιτελικά; Στην κανονική διάρκεια του ημιτελικού αυτό το ερώτημα στριφογύρισε στη σκέψη όλων. Αφού όμως η Τσεχία δεν κατάφερε να λυγίσει την Εθνική, οι παίκτες του Ρεχάγκελ πίστεψαν ότι είχαν κλείσει το μεγάλο ραντεβού με την ιστορία. Σαν να πήραν κουράγιο από κάποια ουράνια δύναμη, οι Ελληνες κυριάρχησαν στην παράταση και δεν έχασαν την πολύ μεγάλη ευκαιρία. Η κεφαλιά του Δέλλα στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου του έξτρα χρόνου απέδειξε ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιλέξει άλλο δρόμο πέρα από το να γράψει ιστορία με χρυσά γράμματα.
4 Ιουλίου: Ελλάδα-Πορτογαλία 1-0
Η μεγαλύτερη μέρα του Ελληνικού ποδοσφαίρου έφτασε με την 4η Ιουλίου να έμμελε να είναι η μέρα που ποτέ κανένας Έλληνας δεν θα ξεχνούσε. Όλοι ζούσαμε στους ρυθμούς του τελικού με την παρουσία μας και μόνο να μην μας είναι αρκετή. Στην Λισσαβόνα οι Ελληνες κατέλαβαν την πόλη, έδωσαν το δικό τους χρώμα και έστειλαν μήνυμα νίκης. Αυτό το μήνυμα άκουσε ο Αγγελος Χαριστέας όταν πήδηξε ψηλότερα από όλους και νίκησε τον Ρικάρντο για το 1-0. Τα υπόλοιπα τα θυμάστε. Ξέφρενο γλέντι, βραχνιασμένοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, ανεπανάληπτο μεθύσι όπου υπήρχαν Ελληνες. Μία μέρα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
