Παρότι δεν είμαι φαν οτιδήποτε γαλλικού κυκλοφορεί, το parkour ανέκαθεν μου έλκυε το ενδιαφέρον.. Το άθλημα-παιχνίδι που χαρακτηρίζεται και ως η «τέχνη της φυγής», κερδίζει ολοένα και περισσότερους οπαδούς λόγω ακριβώς του εντυπωσιακού του αποτελέσματος. Βαθιά πνευματική δύναμη λένε ότι χρειάζονται όσοι το δοκιμάζουν αλλά δεν μου γεμίζουν το μάτι. Διότι αν ένας νορμάλ άνθρωπος αυτοσυγκεντρωθεί , συνδέσει τον ψυχισμό του με την μυϊκή του δύναμη και επιχειρήσει να πηδήξει από το μπαλκόνι, το πιθανότερο είναι να διακομιστεί στο ΚΑΤ. Πηδάνε από το ένα κτίριο στο άλλο, από δέντρα, μπαλκόνια, μάντρες και αφήνουν με ανοιχτό το στόμα όσους τους παρακολουθούν. Πλάκα έκανα, δεν θέλω να το μάθω… Γιατί να πάω από parkour, αμαρτία είναι!