Μου άρεσε να την παρακολουθώ. “Το να είσαι γυναίκα, αγάπη μου -έλεγε- δεν είναι τύχη. Είναι Τέχνη!”. Η ίδια το είχε όντως αναγάγει σε Τέχνη. Όχι επιτηδευμένη και επιθετική. Ούτε με το ύφος της ναζιάρας γατούλας. Ούτε καν της χαζογκόμενας. Με ένα τρόπο δικό της. Το ‘χουν μερικοί άνθρωποι έμφυτο υποθέτω. Περπατούσε κι ένιωθες το μαγνητικό πεδίο. Έκανε κινήσεις αδιάφορες και καθημερινές και δεν μπορούσες να πάρεις το βλέμμα από πάνω της. Δεν ήταν όμορφη. Αλλά είχε μία ειλικρινή δόση θηλυκότητας που την περιέφερε σε κάθε στιγμή της σαν ευλογία. Όλο φινέτσα και χάρη. Και της χρησίμευε σαν πασπαρτού. Όλες οι πόρτες υποχωρούσαν αναντίρρητα. Εκείνο το πρωινό την παρακολουθούσα να ετοιμάζεται για την Τράπεζα. Επαγγελματική συνάντηση. Ένα δάνειο το ζητούμενο.

– Ταγιέρ ή κουστούμι; με ρώτησε ανοίγοντας την ντουλάπα.

Η οριστική διακοπή του Κυπέλλου Ελλάδας και το … πείραμα της χύτρας

Δεν πρόλαβα να απαντήσω. Διάλεξε μόνη της ένα ταγιέρ στο χρώμα της άμμου. Το πέταξε πάνω στο κρεββάτι. Μετά την παρακολούθησα να απλώνει δίπλα του ένα μαύρο μπλουζάκι με εξουθενωτικό ντεκολτέ. Όταν το φόρεσε γελούσε μπροστά στον καθρέφτη.

– Θα σου δείξω ποιος είναι ο βασικός όρος για να πάρεις ένα δάνειο, μου είπε.

Η φούστα στενή, σε μήκος σανέλ. Το κομψό της σακάκι από πάνω να δίνει τόνο επαγγελματικό και ένα ζευγάρι απίστευτες γόβες. Πανύψηλες και κομψές. Μακιγιάζ ανεπαίσθητο. Έτσι κι αλλιώς έχει έντονα χαρακτηριστικά και δεν το πολυχρειάζεται. “Επιμελώς ανεπαίσθητο” το λέει πάντα. Ένα σύννεφο από άρωμα και ένα μοναδικό παράξενο κόσμημα στο λαιμό που καταλήγει σε μία εντυπωσιακή πέτρα.

– Το “πολύ” είναι κακόγουστο και το “καθόλου” άστοχο, έλεγε.

Έβαλε στην τσάντα της μία ασημένια ταμπακέρα και κάποτε ξεκινήσαμε.

Τα επόμενα λεπτά την παρακολουθούσα επί τω έργω.

Άντρες τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους να γίνονται πιόνια της. Ένας υπάλληλος που ανήκει στην κατηγορία “βαρέθηκα τον γάμο μου” τρέχει να της φτιάξει καφέ. Ένας άλλος -δύο γραφεία πιο κει- της κατηγορίας “νομίζω ότι είμαι ωραίος” σηκώνεται να της προσφέρει φωτιά μόλις εμφανίζει την ταμπακέρα.

Smartphones στο χέρι σου ή ο James Bond αυτοπροσώπως στη ζωή σου;

– Και δεν έχει καν βγάλει το σακάκι της, σκέφτομαι.

Κάποια στιγμή ανοίγει μία πόρτα στο βάθος και βγαίνει ένας διευθυντής που αποχαιρετά τον προηγούμενο πελάτη. Σοβαρός, απρόσωπος, μοιάζει άτρωτος. Εν τούτοις, μόλις την βλέπει προθυμοποιείται κι αυτός να την εξυπηρετήσει προσωπικά.

Πάμε στα ενδότερα. Διαλέγει καναπέ και όχι καρέκλα συνομιλητή. Ο Διευθυντής αναγκάζεται να καθίσει κοντά της. Βγάζει ένα φάκελλο με χαρτιά από την τσάντα της και σταυρώνει τα πόδια, καθώς τον ακουμπά στο τραπεζάκι. Εκείνος κοιτάζει διακριτικά. Όχι ξελιγωμένα, αλλά διακριτικά.

Έρχεται κι ο καφές. Ο Διευθυντής αρχίζει να ζητάει χαρτιά. Περισσότερα χαρτιά. Την ακούω να απαντά όλο αυτοπεποίθηση για τον κύκλο εργασιών της και τα επιχειρηματικά της σχέδια. Εκείνος συνεχίζει να ρίχνει κλεφτές ματιές στα σταυρωμένα πόδια της με τις υπέροχες γόβες. Που και που εκείνη μετακινείται προσεκτικά κι αλλάζει σταυροπόδι. Ένα αδιάκοπο πίνγκ – πόνγκ ερωταπαντήσεων παίζεται μπροστά στα μάτια μου. Και κάποτε η κουβέντα καταλήγει:

– Θέλω δύο ακόμη προηγούμενους ισολογισμούς και την λίστα των προμηθευτών, λέει εκείνος.

– Αχ, αναστενάζει με ένα χαριτωμένο τρόπο εκείνη. Τι γραφειοκράτες που είστε! Η Τράπεζα Χ είναι πιο ευέλικτη. Με αυτόν τον φάκελλο μου πρόσφεραν άμεσα όσα ζήτησα. Εκτός από το επιτόκιο. Το δικό σας είναι καλύτερο. Αλλά δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Και η διαφορά είναι μικρή. Οπότε πρέπει να καταλήξω σήμερα. Και δυστυχώς φαίνεται ότι δεν θα συνεργαστούμε.

Τα λέει και μαζεύει μόνη της τα χαρτιά της. Σκύβει μπροστά και ξεκουμπώνει την ζακέτα σαν να ζεσταίνεται. Ο Διευθυντής θορυβημένος πια.

– Ε καλά δεν είναι θέμα οι ισολογισμοί, βιάζεται να πει. θα μου τους δώσετε αργότερα κάποια στιγμή. Το θέμα είναι να συνεργαστούμε.

Μπράβο στους ιθύνοντες του Υπουργείου Οικονομικών – Το φορολογικό μας σύστημα παραμένει άφταστο!

Ξαφνικά επιμένει να την εξυπηρετήσει. Εκείνη βγάζει την ζακέτα και το ξανασυζητά. Ανάβει τσιγάρο. Ο Διευθυντής την κοιτάζει σαν υπνωτισμένος.

– Ένα ισολογισμό θα σας στείλω ακόμη. Η επιχείρηση δεν έχει κλείσει τριετία, του λέει κάποια στιγμή.

Εκείνος χαμογελάει σαν ηλίθιος και ετοιμάζει τη σύμβαση.

Μέσα μου αρχίζω να την χειροκροτώ. Κάποτε βγαίνουμε εκτός κτηρίου.

– Σε παραδέχομαι, της λέω. Αλλά είχες και εναλλακτική λύση.

Την ακούω να γελάει.

– Η μόνη μου εναλλακτική λύση, καλέ μου, είναι ότι είμαι γυναίκα. Και ευτυχώς ζω σε έναν κόσμο γεμάτο άντρες που δεν βλέπουν συχνά γυναίκες του είδους μου.

Πράγματι! Το είδος της είναι αυτό που σπανίζει. Όχι μόνο η θηλυκότητα και η γοητεία. Αλλά ο συνδυασμός ευστροφίας, καλλιέργειας και χάρης. ‘Οχι φτηνοί και χυδαίοι συνδυασμοί αλλά ένα σύνολο αυτοπεποίθησης που δεν περνάει απαρατήρητο. Γυναίκα με τα όλα της!!! Ευλογία σε έναν κόσμο γεμάτο άντρες που μπούχτισαν από γυναικεία κακογουστιά, υπεροψία, κατινισμούς, μανίες για ισότητα και αλλαγή ρόλων.