Αναρωτηθήκατε ποτέ ποιοι είναι οι άνθρωποι που διαμορφώνουν την επικρατούσα αντίληψη για το ποιός αξίζει Όσκαρ και ποιός όχι; Αναρωτηθήκατε επίσης γιατί σπάνια βλέπουμε μαύρους ηθοποιούς ή δημιουργούς από μειονότητες να παραλαμβάνουν το χρυσό αγαλματίδιο; Και πως και γιατί, συχνά οι ίδιοι άνθρωποι μονοπωλούν τα εύσημα της βιομηχανίας των Όσκαρ, φτιάχνοντας “συλλογή” βραβείων; Στην εποχή των αμφισβητήσεων που διανύουμε, ολόκληρος ο πλανήτης άρχισε να αναρωτιέται τι συμβαίνει, όταν φέτος για πρώτη φορά το θέμα τέθηκε από αρκετούς κορυφαίους δημιουργούς και ηθοποιούς, που έχουν βιώσει ήδη τις αδικίες της Οσκαρικής Ακαδημίας στο πετσί τους. Ο Σπάικ Λι (ο δημιουργός του remake στο Oldboy) άστραψε και βρόντηξε τον περασμένο μήνα με τις … λευκές υποψηφιότητες και δήλωσε ότι δεν πρόκειται να πάει στην απονομή σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Η κίνηση αυτή φαίνεται πως άνοιξε το δρόμο και τα … κλειστά στόματα. Ακολούθησε ο ηθοποιός Γουίλ Σμιθ και η Τζάντα Πίνκετ Σμιθ και έπονται κι άλλοι.
Στο ευρύ κοινό οι παρασπονδίες και οι αποκλεισμοί που επιβάλλει η Οσκαρική μηχανή χρόνια τώρα παραμένουν άγνωστοι. Και αίφνης είναι σαν κάποιοι να τράβηξαν την κουρτίνα και να αντικρίσαμε όλοι όσα γίνονται στο παρασκήνιο. Και ιδού μερικά στοιχεία ενδεικτικά του τι συμβαίνει: Από τα 6261 μέλη της Ακαδημίας των Όσκαρ, που έχουν δικαίωμα ψήφου για να διαμορφώνουν την … Οσκαρική κουλτούρα του πλανήτη (και άρα όλο τα θέσφατα της κινηματογραφικής βιομηχανίας) το 76% είναι άνδρες και το 98% του συνόλου των εκλεκτόρων είναι λευκοί!!! Έτσι οτιδήποτε διαφορετικό αποκλείεται ή σχεδόν αποκλείεται.
Το θέμα της “διαφορετικότητας” (όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε ό,τι αντίκειται στο κοινωνικό status quo) στην υπόθεση των Όσκαρ, δεν αναφέρεται ποτέ χωρίς την επίκληση του ονόματος της Hattie McDaniel,, όπως γράφει σε ένα εύστοχο σχόλιό του ο βρετανικός Guardian. Πρόκειται για την αφροαμερικανίδα ηθοποιό, που ήταν η πρώτη μαύρη υποψήφια για Όσκαρ για την ερμηνεία της στον ρόλο της παραμάνας στην επική ταινία “Όσα παίρνει ο άνεμος” ( 1939). Είναι χαρακτηριστικό του κλίματος το περιστατικό που καταγράφει ο Τύπος της εποχής: Το νυχτερινό κέντρο διασκέδασης Cocoanut Grove στο Ambassador Hotel του Λος Άντζελες, που φιλοξενούσε τότε την μεγάλη βραδιά της απονομής χρειάστηκε να πειστεί να αναστείλει τις απαγορεύσεις για την είσοδο μαύρων στη σάλα του, έτσι ώστε να μπορέσει η ηθοποιός να παραστεί στην τελετή. Την έβαλαν ωστόσο να καθίσει παράμερα κι ολομόναχη, σε χώρο πλάι στην κουζίνα, μέχρι να έρθει η ώρα που θα την καλούσαν επί σκηνής.
Αυτές είναι οι φετινές υποψηφιότητες των Όσκαρ
Η Hattie McDaniel παίρνει το Όσκαρ της από τη Fay Bainter, 1940.
Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, υπήρξε βαθιά ριζωμένη η υποψία ότι οι μαύροι και οι μειονότητες δεν είχαν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας στα βραβεία της Ακαδημίας.
Αλλά τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι.
Αν με κάποιο “μαγικό τέχνασμα” μπαίναμε σε μία μηχανή του χρόνου και ξαναγράφαμε την ιστορία των Όσκαρ χωρίς … φυλετικούς αποκλεισμούς;
Κάποιες ταινίες και κάποιοι δημιουργοί θα μπορούσαν να αποκτήσουν το πολύτιμο αγαλματίδιο.
Ο νεαρός Έλληνας που ξενιτεύτηκε λόγω κρίσης και σήμερα διεκδικεί Όσκαρ
Και ιδού μερικές από τις διορθώσεις που ίσως να γίνονταν, με βάση την αποδοχή και την καταξίωση που -ενώ τους στέρησε η Ακαδημία- τους φύλαξε το παγκόσμιο κοινό και οι κριτικοί.
Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας
John Singleton για “Boyz in the Hood” (1991)
Lee Daniels για Presious (2009)
Steve McQueen για το “12 χρόνια σκλάβος” (2013)
Όσκαρ καλύτερης ερμηνείας ηθοποιού
James Earl Jones for The Great White Hope (1970)
Adolph Caesar για την Ιστορία ενός στρατιώτη (1984) Σάμιουελ Τζάκσον για το Pulp Fiction (1994) Eddie Murphy για Dreamgirls (2006) 
Margaret Avery για το χρώμα Purple (1985) Marianne Jean-Baptiste για Secrets & Lies (1996) Η ιστορία γράφεται με αδικίες, διαγκωνισμούς και άνισους όρους. Όπως και στη ζωή έτσι και στα Όσκαρ θα συγκρατούμε πάντα τα ονόματα όσων νίκησαν. Αυτό το ρεπορτάζ όμως αφιερώνεται σε όσους προσπάθησαν και τους άξιζε η νίκη. Ασχέτως αν τους την έκλεψε η “επικρατούσα αντίληψη”. 
