Ξεκινήσαμε αιώνες πριν. Φυλές, ομάδες που επιβίωσαν και εξελίχθηκαν χάρη στο “μαζί”. Έφτιαξαν οικογένειες, πόλεις κι έπειτα ανακάλυψαν την ανάγκη του “ανήκειν” και την εξέλιξαν σε τεχνική. Άνθρωποι που τους ένωνε η ίδια αγάπη για την Τέχνη, τον Πολιτισμό, την Θρησκεία, το Έθνος, την αθλητική ομάδα, την καλή διατροφή. Άνθρωποι που πάσχιζαν να μπουν σε λέσχες, λόμπι, να συμπορευθούν, να ταυτιστούν, να μοιραστούν, να μοιάσουν και να κοινωνήσουν.
Κι έπειτα ήρθε η επικοινωνία. Όχι ως ανάγκη αλλά ως μία νέα τάση, που πρεσβεύει το αντίθετο κατά βάση της ίδιας της της έννοιας. Η ανθρωπότητα πέρασε το κατώφλι της συνειδητοποίησης. Καθένας αντιλαμβάνεται πια ότι σε όσες ομάδες κι αν ανήκει παραμένει μοναδικός και διαφορετικός. Η τεχνολογία επενδύει συστηματικά πλέον σ’ αυτό το νέο συμπέρασμα. Δίνει χρόνους ομιλίας που ξέρει πως θα καταναλώσεις στους όλο και λιγότερους δικούς σου ανθρώπους. Δίνει εφαρμογές που θα ψυχαγωγήσουν χωρίς παρέα τον ελεύθερο χρόνο σου. Δίνει ραδιόφωνο και μουσικές που θα σε αποκόψουν από το περιβάλλον ακόμη και τις ώρες που κινείσαι υποχρεωτικά ανάμεσα σε άλλους. Και τέλος πασχίζει διαρκώς να εξατομικεύσει τις ανάγκες σου. Υπογραμμίζοντάς σου διαρκώς πως είσαι μοναδικός και πολύτιμος. Και ταυτόχρονα υποδεικνύοντάς σου έναν νέο τρόπο μοναχικότητας, που κολακεύεται να πιστεύει ότι θα ζήσει την πληρότητα του ενός εκάστου.
Το νέο δόγμα του μέλλοντος είναι αυτό ακριβώς. Το “μοναχικό Εγώ”. Η τεχνολογία ελπίζει πως θα αποδειχτεί καλύτερο από όλες τις αποτυχημένες και περιπετειώδεις προσπάθειες του παρελθόντος για το “κοινωνικό Εμείς”. Και ο καιρός θα δείξει αν έχει πράγματι δίκιο.
