Με τούτο το άρθρο δεν θα έρθει πίσω ο αδικοχαμένος Βαγγέλης ή δεν θα γιατρευτούν τις πληγές του οποιοσδήποτε έχει πέσει θύμα εκφοβισμού, αλλά με κάποιο τρόπο πρέπει να αφυπνιστούν όλοι όσοι έχουν την πρόθεση να κοροϊδέψουν, όλοι όσοι έχουν ήδη χλευάσει ή πληγώσει οποιονδήποτε συμμαθητή, συμφοιτητή, συνάδελφο κ.ο.κ.

Και χωρίς να θέλω να προσβάλλω τη μνήμη του παιδιού, δεν είναι μόνο ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Αν κάτσω και συλλογιστώ πόσα παιδιά έχουν υποστεί bullying όλα αυτά τα χρόνια δεν μου φτάνουν τα 24ωρα. Άλλα μίλησαν, άλλα σιώπησαν. Δεν είναι μόνο ο Βαγγέλης που κατέληξε να γίνει αυτόχειρας, δεν είναι μόνο ο Βαγγέλης που προσβαλλόταν από τους “δήθεν” φίλους του. Ξεχνάτε μήπως το νεαρό Αλέξη από τη Βέροια; Ή για να μιλήσουμε και πιο πρόσφατα, το Μάριο Παπαγεωργίου; Τα ίχνη του τελευταίου δε βρέθηκαν ποτέ, αλλά όλοι έκαναν λόγο για δολοφονία.

Και ερωτώ εγώ τώρα; Ποιος ο λόγος να μπαίνουμε σε σχολές; Ποιος ο λόγος να αποκτούμε πτυχία χωρίς να μην έχουμε αποκτήσει ουσιαστική παιδεία και μόρφωση που πρώτα από όλα μας μαθαίνει να σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα, να υπερασπίζουμε το συνάνθρωπο και δει τον διπλανό συμμαθητή-συμφοιτητή μας κι όχι να τον χλευάζουμε και να τον υποτιμούμε; Δεν είναι αγαπημένοι μου αναγνώστες όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Στην ηλικία του Βαγγέλη, το μυαλό μας δεν είναι ακόμη ώριμο, πολλοί λαμβάνουμε τα λόγια κάποιου τοις μετρητοίς, πολλοί είμαστε ευάλωτοι και ευαίσθητοι, πολλοί αρνούμαστε να αντιδράσουμε ή να απαντήσουμε στα επικριτικά σχόλια που πιθανόν να δεχόμαστε. 

… διαβάστε τη συνέχεια στο athenstimeout.gr !